Γράφει η Σοφία Παπαηλιάδου
Δεν σε κούρασαν λίγο εκείνα τα βαρύγδουπα και τα σοβαρά;
Δεν σου έχουν λείψει οι στιγμές του γέλιου, έτσι, χωρίς λόγο;
Η ανεμελιά.. ναι αυτή είναι η λέξη. Ξεχασμένη και υποτιμημένη, παραπεταμένη ανάμεσα στα πολλά και τα σοβαρά αυτής της ζωής.
Ξέρεις, τελικά πιο πολύ απ΄όλα αυτό ίσως να είναι το πιο δύσκολο. Να βρεις έναν άνθρωπο που κοντά του, να είσαι ανέμελος.
Γιατί για να καταφέρεις να είσαι ανέμελος, πρέπει να είσαι ο εαυτός σου. Και για να είσαι ο εαυτός σου, ελεύθερος, χωρίς άμυνες, χωρίς δεύτερες σκέψεις και στεγανά, χωρίς ασπίδες και μάσκες, πρέπει να νιώσεις ασφαλής.
Μην το αφήσεις τον άνθρωπο που κοντά του, μπορείς να είσαι η πιο ανέμελη εκδοχή σου.
Εκείνον τον άνθρωπο που θα μιλάτε σαν εραστές, θα φιλιέστε σαν ερωτευμένοι έφηβοι και θα γελάτε σαν κολλητοί.
Θα ακούτε μουσική και θα συμπληρώνετε τους στίχους, θα μοιράζεστε το ίδιο γλυκό και θα δίνετε μάχες για την τελευταία μπουκιά.. που κι αυτην στο τέλος θα τη μοιράζεστε.
Θα χαζεύετε τα σύννεφα και θα φτιάχνετε ιστορίες για τα σχήματά τους.
Θα κοιτάτε αεροπλάνα να περνούν, και θα προσπαθείτε να μαντέψετε τους προορισμούς τους.
Εκείνον τον άνθρωπο που θα τον ακολουθείς χωρίς να σε νοιάξει το πού, το μέσο και οι λεπτομέρειες, γιατί αυτό που θα σου αρκεί θα είναι το “μαζί”.
Κι αν το “μαζί” σας βγάλει σε μια κορυφή της πόλης, να βλέπετε από ψηλά τα φώτα, μην φοβηθείς να του μιλήσεις για τα όνειρά σου. Μην φοβηθείς να του μιλήσεις για σένα, για τις αλήθειες σου.
Κι αν αυτό το “μαζί”, είναι τόσο οικείο που δεν έχει ανάγκη να γεμίσει με περιττές λέξεις τη σιωπή, μην το φορτώσεις. Μην το βαρύνεις με λέξεις μόνο και μόνο για να σπάσεις τη σιωπή.
Με τον άνθρωπο που θα μπορείς να είσαι ανέμελα ο εαυτός σου, δεν υπάρχει αμηχανία, δεν υπάρχουν “πρέπει” και δεν υπάρχουν κανόνες να ακολουθήσεις.
Απόλαυσέ την αυτή την ανεμελιά, είναι δύσκολο να τη βρεις.
Είναι η πρώτη σου απώλεια, όσο μεγαλώνεις. Είναι η πρώτη σου μεγάλη αλλαγή σαν άνθρωπος, που δεν την καταλαβαίνεις.
Έρχεται παρέα με τον περιορισμό του αυθορμητισμού σου, με τον υπολογισμό της συμπεριφοράς, με ένα κουστούμι που λέγεται comme il faut και που στενεύει αφόρητα την αλήθεια των συναισθημάτων.