Γράφει η Νόνη Διολή
Να κοιτάς τον κακοτράχαλο δρόμο που ανοίγεται μπροστά σου και να λες εγώ θα τον προχωρήσω.
Με πείσμα, με θάρρος, με ορμή, με δύναμη και λυσσαλέο θράσος.
Να μη σε βάζουν κάτω οι πόνοι από τις κοφτερές τις πέτρες που σφάζουν τα πέλματα σου.
Να μη σε νοιάζει η πίσσα στην άσφαλτο που τσουρουφλίζει τα ματωμένα βήματα σου.
Να πεισμώνεις και να συνεχίζεις.
Να βρίζεις και να φωνάζεις δυνατά, να τους τρομάζεις όλους με τη δύναμη σου.
Να κρύβονται στο διάβα σου κοράκια και σκυλιά ξεπεταμένα που αλυχτάνε να σου σκίσουνε το δέρμα.
Να μην σταματάς ούτε όταν σκοτεινιάζει και δεν βλέπεις τι κρύβεται στην επόμενη στροφή, ούτε όταν βρέχει και τα νερά κρύβουν τις λακκούβες.
Να πέφτεις μέσα στις λακκούβες, να σηκώνεσαι, να φτύνεις τις λάσπες και να συνεχίζεις.
Να κλωτσάς τους ξύλινους κορμούς και τα σκληρά αγκάθια που στέκονται εμπόδιο στην πορεία σου.
Να συνεχίζεις με πείσμα, με θάρρος, με ορμή, με δύναμη και λυσσαλέο θράσος.
Να είσαι αγρίμι ανήμερο και να κοιτάς μόνο μπροστά.
Να θέλεις το πολύ, να αφήνεις πίσω σου το λίγο.
Να είσαι πρώτος και να στοχεύεις στην κορυφή.
Η μεγαλύτερη κατάρα στη ζωή να ξέρεις είναι η μετριότητα.
Στο μεταξύ του κάτω και του πάνω, στο μεταξύ των όλων και εσύ κανένας ή καμιά.
Κατάρα η μετριότητα.
Να είσαι αγρίμι ανήμερο και να κοιτάς μόνο μπροστά.