Γράφει η Βίλλυ Ζ.
Κάπου είδα αυτή τη φοβερή ατάκα «Η ζωή είναι μπροστά», κι όχι οτι δεν το ήξερα, αλλά κάτι οι δυναμικές εικόνες από τις οποίες συνοδευόταν, κάτι το storytelling από πίσω, αυτός ο «οπτικός πολιτισμός» της εποχής μας που «μιλάει» κατευθείαν στο μέσα σου.
Και ναι η ζωή είναι μπροστά όταν κλείνεις τις χαραμάδες της μιζέριας, του φόβου και του απόλυτου κενού. Κανείς μας δεν ξέρει τί φέρνει το αύριο, αλλά στην σκακιέρα επιβάλλεται να βλέπεις πάντα τις επόμενες κινήσεις «χτίζοντας» τη νίκη. Μπορεί να φαγωθούν μερικά πιόνια, μπορεί ακόμα κι η βασίλισσα, κι αυτή την προηγούμενη δεν είναι επιλογή να τη χαρίζεις-με μια βασίλισσα άλλωστε κινδυνεύει λιγότερο ο Βασιλιάς.
Μόλις συνειδητοποιεί κανείς οτι οι πτώσεις είναι αναπόφευκτες, αντιλαμβάνεται την έννοια του «θεμελίου»-ή αλλιώς πώς της διορατικότητας, του ζυγίσματος, της εκτίμησης.
Δεν είναι η διαίσθηση, είναι η γνώση οτι κάτι δεν θα μπορεί να πάει παρακάτω και όταν έχει να κάνει με ανθρώπους δεν είναι θέμα «δουλειάς», αλλά «κουμπώματος» και θέλησης.
Κανείς άλλωστε δεν ξεφεύγει από το «αρχαϊκό» δικό του πρότυπο της σχέσης. Το τί μπορείς να δώσεις, να αντιληφθείς, να δεις , να αναγνωρίσεις έχει να κάνει με το τί έχεις λάβει.
Η συντροφικότητα γράφεται στην συνεργασία, στην ενσυναίσθηση, δεν είναι συνεπαγωγή αλλά αμφίδρομη αντίδραση τελικά, στοιχείων που αντιδρούν «καλά» το ένα με το άλλο.
Η μαγκιά είναι όταν δεις οτι κάτι δεν σου πάει να αρνηθείς να μπεις στην εξίσωση γιατί η ίδια η ζωή μάλλον… γράφεται από τα όχι.