Γράφει η Ειρήνη Σταυρακάκη
Χέρι γνώριμο σ’ αγγίζει. Πλέκει μαλλιά κι αμέσως γυρίζει. Δεν θα ρωτήσει το πώς το γιατί. Ξέρει τα πάντα, η γνώση ειν’ απλή.
Φέρνει τη ζέστη, το κρύο σαν βγει. Είναι το κύμα βαθιά στην ψυχή. Σου δείχνει τον κόσμο, όσο μπορεί. Κάθεται πλάι χωρίς να μιλεί.
Θέλει να ζήσεις, να έρθεις κοντά. Η φλόγα καλπάζει εδώ στα ρηχά. Σαν έρθει η ώρα και φανείς δυνατός, στον πάτο σε ρίχνει κι ας είσαι δειλός.
Είναι εκείνη που σκαλίζει τη γη. Τον σπόρο σου θρέφει σαν είσαι μικρή. Το χαμόγελο πάντα στο δίνει λευκό. Παίρνει τον πόνο και φτιάχνει γλυκό.
Γύρισες πάλι, απόψε νωρίς. Έφτιαξε δείπνο, κοντά της να ‘ρθεις. Οι πράξεις μετράνε δεν έχουν φωνή. Είναι «Εκείνη» που δυνατά θα στο πει.
Η μητέρα σου φέρνει τη μέρα το φως. Τη νύχτα τ’ αστέρια, η γη κι ουρανός. Τα χέρια της είναι πάντ’ απαλά. Χάρη δεν θέλουν κι ας είναι αργά.
Διάλεξε νότες για ‘κείνη να πεις. Πάντα σ’ ακούει. Το ξέρεις. Θα δεις. Ένα τραγούδι σε ‘κείνη χρωστώ. Τη ζωή μου χαρίζω, χωρίς δισταγμό.
Δακρύζει το βλέμμα, το στίχο σαν δει. Τα μάτια μιλάνε, η καρδιά θα το πει. Είναι η μόνη που ψηλά σε κρατεί. Θαυμάζεις τον τρόπο γνωρίζεις γιατί.
Ο λόγος κυλάει. Οι στίχοι μιλούν. Χορεύουν οι λέξεις την πένα σαν δουν. Η μάνα να ξέρεις ειν’ η γιορτή, που κάνει τα μάτια να δουν την ζωή.