Γράφει η Ειρήνη Σταυρακάκη.
Μια φορά θα πονέσει η καρδιά. Πόνος βαρύς, δε μπορείς να τον αγγίξεις, με τις βελόνες του χώνεται βαθιά μες στο πετσί σου και σ’ αφήνει σημάδια. Σημάδια που καίνε, σου δηλητηριάζουν φλέβα- φλέβα όλο σου το κορμί.
Πολλές φορές αν είσαι μικρός απλώνεται πιο γρήγορα και παραδίνεσαι με μάτια ορθάνοιχτα, δε προλαβαίνεις ν’ αντιδράσεις. Αφήνεις τα «φάρμακα». Δεν τα αντέχεις γιατί τσούζουν περισσότερο τις πληγές σου. Ζητάς κάτι δροσερό μέσα στις φλόγες. Κανείς δε σε καταλαβαίνει. Κανείς δε σε παρατηρεί. Διαλέγεις τον εύκολο δρόμο και κατεβάσεις τίτλους «τέλους». Ένα «τέλος» γρήγορο, ακαριαίο, απρόβλεπτο για τους άλλους.
Πολλές φορές πάλι, αν είσαι μεγάλος, κρέμεσαι στα λόγια. Κρέμεσαι στις υποσχέσεις, στις «συνταγές» κάθε κομπογιαννίτη γιατρού. Κάθε γιατρός που σου λέει τάχα μου ότι θα γίνεις καλά. Κρατιέσαι σε ένα σκοινί που δεν αντέχει το βάρος που του προσθέτεις. Βάρος που κάθε μέρα γεμίζει με μηδενικά και πλησιάζει το άπειρο.
Το τέλος αργεί. Κάθε κύμα που πάει να σ’ αγκαλιάσει τρυφερά τα’ αποφεύγεις. Ξέρεις από δροσιά αλλά ξέρεις κι από φλόγες. Οι φλόγες σε καίνε. Η δροσιά σε πνίγει. Διαλέγεις μοναχικά μονοπάτια. Δε θες άλλο κόσμο. Αν τύχει και συναντήσεις κάποιο περαστικό στο διάβα σου που σου ζητά οδηγίες, είτε αρνείσαι επιδεικτικά να απαντήσεις είτε στρέφεις το βλέμμα σου αλλού. Σα να μην άκουσες… Σα να μην είδες…
Αν τύχει και κουραστείς, μεγάλος σαν είσαι με το βαρύ σακίδιο στα χέρια ανοίγεις τα άλμπουμ σου. Χαζεύεις κολάζ μιας μισοσβησμένης ζωής. Λουλούδια κι αγκάθια μαζί πλάι- πλάι με φθαρμένες απ’ τον καιρό χρονολογίες στο πλάι.
Ούτε δάκρυ πια δε κυλά, δεν έχει χώρο να στάξει, δε θέλει να πέσει. Κλείνεις τα βιβλία και μηχανικά προχωράς. Ένας διαβάτης μισός μ’ απωθημένα στην πλάτη, με δεκανίκι το «αύριο» στο δεξί του χέρι. Προχωράς… Προχωράς… Σιγά σιγά σβήνεσαι απ’ το χάρτη…
LoveLetters