Γράφει η Ελένη Σάββα
Εκείνο το δέντρο έμοιαζε πανύψηλο. Δεν ήταν άνοιξη, κι όμως φαινόταν να έχει ανθίσει σαν τα λουλούδια που βλέπουμε παντού εκείνη την περίοδο.
Ήταν τόσο μεγάλο και φουντωτό, που έμεινα να το κοιτάω. Μου έκανε εντύπωση. Θα το κοίταζα τουλάχιστον δύο-τρια λεπτά. Μ’αρεσει βλέπεις να θαυμάζω την ομορφιά της φύσης.
Και μου γεννάει σκέψεις. Πάντα τα καταφέρνει αυτή η φύση να με ταξιδεύει αλλού. Τόσο αλλού που μερικές φορές χάνομαι!
Αυτό το δέντρο αν και ήταν φουντωτό, είχε ανάμεσα του κάποια κενά. Ήταν μικρά, μα ήταν πολλά. Έτσι μπορούσες να δεις πίσω, τον ήλιο και τον ουρανό.
Μου φάνηκε πως έμοιαζε λίγο με την καρδιά μας. Την γεμίζουμε, την γεμίζουμε, μα πάντα υπάρχουν κενά ανάμεσα σ’ όσα αγαπάμε. Κενά που μας προκαλούν να ανακαλύψουμε καινούρια πράγματα, και να αγαπήσουμε πιο δυνατά κάποιους ανθρώπους.
Κι ύστερα πάλι σκέφτηκα πως αυτά τα κενά είναι και αναγκαία. Πώς αλλιώς θα μπορούσαμε να ψάξουμε να δούμε τον ήλιο;
Να αγαπάμε, σκεφτόμουν. Να αγαπάμε, αυτό είναι μια λύση. Η καλύτερη λύση! Να αγαπάμε όσα κάνουμε κι όσα ζούμε. Να αγαπάμε τους ανθρώπους και να το νιώθουν.
Να δίνουμε το “είναι” μας σ’ ό,τι κάνει την καρδιά μας να ανθίζει. Τόσο απλά και τόσο όμορφα. Τα άλλα, είναι περιττά.