Γράφει η Ειρήνη Αγγελίδη.
Υπάρχουν στιγμές που αναρωτιέσαι ποιος είσαι. Αναπολείς εποχές ξεγνοιασιάς και ελευθερίας. Άλλαξες. Ο χρόνος σε άλλαξε.
Οι συνθήκες σε έπλασαν στο σχήμα τους. Το παράθυρο στο εξοχικό σου θυμίζει το παρελθόν.
Έχει θέα την θάλασσα. Την κοιτάς και ηρεμείς. Κλείνεις τα μάτια και ταξιδεύεις.
Ήμασταν παιδιά. Παιχνίδι, χαρά, μπάνια, παγωτά. Τα ομορφότερα καλοκαίρια της ζωής μας. Έρωτες, αγκαλιές, φιλιά.
Όλα αληθινά.
Τα χρόνια περάσαν τώρα πια. Ένα ψυχρό αεράκι σε αγκαλιάζει και σε φέρνει πίσω στην πραγματικότητα. Ανοίγεις τα μάτια.
Κοιτάς από το παράθυρο το απέραντο γαλάζιο. Το άπειρο. Η θάλασσα δεν έχει τέλος και αρχή. Αφέσου όπως αυτή. Ζήσε την στιγμή και ας είναι λάθος.
Γίνε αυτός που θέλεις εσύ. Αν δεν είσαι ευτυχισμένος, να αλλάξεις. Η θάλασσα δεν έχει τέλος και αρχή. Το ίδιο και εσύ.
Να αγαπάς τη ζωή. Να αγαπάς το ταξίδι. Ακόμα και όταν το καράβι κουνάει θα σε φτάσει στον προορισμό σου. Να φτάσεις εκεί που θες.
Κάθε μέρα να κάνεις μια νέα αρχή.