Γράφει η Νένα Παπαδοπούλου
Υπάρχουν κάποιες στιγμές στην ζωή όλων μας που εμφανίζεται ο φόβος. Ένας φόβος με πολλά πρόσωπα αλλά ένα κοινό στόχο, να μας απομακρύνει από τα όνειρα και τα θέλω μας. Ένας φόβος που εμφανίζεται από το πουθενά τη στιγμή που δεν το περιμένεις και αποτελεί το μεγαλύτερο τροχοπέδη σε αυτό, που λίγο παράτολμα ίσως, θέλεις να βιώσεις. Είναι εσωτερικός και συχνά ανεξέλεγκτος.
Ο φόβος όμως δεν πρέπει να αποτελεί οδηγό μας. Φοβάμαι να μην πάθω ατύχημα και δεν ταξιδεύω, φοβάμαι να μην φαλιρίσω και δεν ανοίγω επιχείρηση, φοβάμαι να μην χωρίσω και δεν παντρεύομαι, φοβάμαι να μην πληγωθώ και δεν ερωτεύομαι, φοβάμαι να μην αποτύχω και δεν προσπαθώ. Και έτσι περνάνε οι μέρες, οι μήνες, τα χρόνια και εσύ μένεις παρέα με τους φόβους σου να χαζεύεις τις ζωές των άλλων και να ζηλεύεις γιατί και εσύ θα ήθελες αλλά δυστυχώς φοβάσαι.
Θα μου επιτρέψετε να διαφωνήσω. Δεν υπάρχει “θέλω” που δεν κατάφερε να νικήσει το «φοβάμαι». Δεν υπάρχει πραγματική εσωτερική ανθρώπινη ανάγκη που να φυλακίστηκε από τον φόβο της. Τον φόβο τον συντηρούμε εμείς οι ίδιοι και τον τρέφουμε, τον μεγαλώνουμε, του επιτρέπουμε να μας εγκλωβίζει. Αν πραγματικά θες, μπορείς και θα τα καταφέρεις. Χωρίς ρίσκο όμως, χωρίς να αφήσεις στην άκρη αυτήν την μαύρη πιθανότητα να αποτύχεις, δεν θα πας μπροστά ποτέ. Θα μένεις συνέχεια στάσιμος σε μία μετριότητα που δεν ξέρω αν μπορείς να αντέξεις.
Τι είναι τελικά οι στιγμές μας αν δεν τις ρουφήξουμε μονορούφι; Είναι σαν μια παγωμένη γρανίτα μια καυτή μέρα του καλοκαιριού. Αν δεν την απολαύσεις την στιγμή που στην φέρνουν, χάνεις την ουσία της. Δοκιμάσατε ποτέ να την πιείτε αφού λιώσει και ζεσταθεί; Δεν πίνετε! Έτσι είναι και η ζωή μας. Γεμάτη στιγμές που συμβαίνουν τώρα και αν δεν της χαρείς, αν δεν αφήσεις κάθε κύτταρο του κορμιού σου να τις νιώσει, αν δεν τις βιώσεις με ψυχή και μυαλό, δεν περιμένουν. Φεύγουν, χάνονται και έρχονται οι επόμενες.
Ο φόβος λοιπόν είναι εκείνο το εμπόδιο που σε παρακολουθεί και εμφανίζεται όταν πας να πάρεις την επόμενη στροφή. Άλλες φορές η στροφή αυτή από την καθημερινότητα είναι μικρή και συνειδητοποιείς ότι πέρασες το εμπόδιό της, αφού στρίψεις και άλλες φορές είναι κλειστή και επικίνδυνη, με ένα εμπόδιο που μοιάζει αδύνατον να το περάσεις. Η θέα όμως μετά την στροφή είναι απίστευτη και αποζημιώνει αυτόν που τόλμησε. Αυτόν που με προσοχή και εξυπνάδα ξεπέρασε τον φόβο του και κυνήγησε τον στόχο του.
Μην αφήνετε τους φόβους σας να γεμίζουν σύννεφα τις ζωές σας. Μην αφήνετε το «ίσως και το αν», να κόβουν τα φτερά από «τα θέλω και τα μπορώ» που υπάρχουν μέσα σας. Διεκδικήστε ότι θέλετε να ζήσετε και κάντε τον φόβο συμπαραστάτη σας και όχι αντίπαλο σας. Φοβάμαι σημαίνει προσέχω όχι σταματώ. Φοβάμαι σημαίνει πρόκληση, όχι παραίτηση. Φοβάμαι σημαίνει φοράω γυαλιά, δεν κλείνω τα μάτια.
Λοιπόν για να τελειώνουμε, αγαπημένες μας φοβίες, είμαστε εδώ και θα παλέψουμε μαζί σας. Θα σας νικήσουμε γιατί πολύ απλά θέλουμε να ζήσουμε. Ελάτε μαζί μας, προστατέψτε μας αλλά μην μας φρενάρετε. Θέλουμε να ξεπεράσουμε τους εαυτούς μας και να βιώσουμε την ζωή μας σε κάθε στροφή της. Το θέλουμε και αυτό από μόνο του αρκεί για να τα καταφέρουμε!