Γράφει η Νένα Παπαδοπούλου
Στέκεσαι απέναντι μου και με ρωτάς αν σε συγχώρεσα. Αν κατάφερα τόσα χρόνια μετά να ξεπεράσω τις πληγές, να σου χαμογελάσω και να σου πω “όλα καλά μωρέ, περασμένα ξεχασμένα”.
Δεν πάει έτσι δυστυχώς. Δεν επικράτησε εδώ ο πολιτισμός. Τα περασμένα δεν είναι και ξεχασμένα για την δική μου ψυχή. Ίσως γιατί τα δικά σου σημάδια πάνω μου δεν είναι πληγές που επουλώνονται με τον χρόνο, είναι αγιάτρευτες, βαθιές, ουλές πάνω στο κορμί μου.
Και τώρα που είσαι εδώ και σε κοιτάζω, ματώνουν και πονάνε το ίδιο. Τόσα χρόνια μετά και ενώ εγώ νόμιζα ότι η φουρτούνα είχε γίνει νηνεμία, ότι τα είχα λύσει με τον εαυτό μου, ότι εγώ η ίδια είχα φροντίσει τις πληγές μου και ίσως και να τις έκλεισα για πάντα, όλα αρχίζουνε ξανά. Μια σου λέξη, μια ματιά και φούντωσαν όλα.
Η ανακωχή μου με τον Ποσειδώνα των αναμνήσεων μας, μόλις έλαβε τέλος.
Ξανά στον πόλεμο λοιπόν, ξανά μαζί με την πικραμένη μου αξιοπρέπεια να παλεύω να σε νικήσω. Να παλεύω να σταθώ εδώ μπροστά σου και να σου πω “όχι δεν σε συγχώρεσα” γιατί πολύ απλά δεν το αξίζεις. Ούτως η άλλως δεν σε ένοιαξε ποτέ, τι θα απογίνω εγώ μέσα στις στάχτες. Τώρα γιατί είσαι εδώ;
Τι θέλεις να ακούσεις από μένα;
Δεν ελέγχω τα λόγια που θα βγουν από το στόμα μου. Αν σου μιλήσω θα είναι ίδια ίσως και χειρότερα από εκείνα που σου είπα τότε. Εκείνη την τελευταία φορά που βρεθήκαμε κάπως έτσι, όπως τώρα, σε ένα παγκάκι, για να σπάσουμε ότι είχε απομείνει από το ραγισμένο μας γυαλί. Σε τι οφελεί λοιπόν να πούμε ξανά τα ίδια;
Δεν έχω για σένα δικαιολογίες. Δεν έχω για σένα τίποτα. Με ρήμαξες. Έσυρες την αξιοπρέπεια μου στα πατώματα σου για πολύ καιρό. Προσπαθούσα να σηκωθώ, να σου δείξω ότι είμαι εδώ και μπορούμε να τα καταφέρουμε αλλά εσύ με πατούσες πάλι κάτω. Δεν ήμουν ποτέ αρκετή για σένα.
Πάλεψα να βρω τον εαυτό μου, να πιστέψω ότι αξίζω, να καταλάβω ότι δεν έφταιγα μόνο εγώ, να βρω την ελπίδα για να προχωρήσω χωρίς εσένα , χωρίς δηλητήριο, χωρίς χειροπέδες.
Πάλεψα να βρω φτερά. Τα κατάφερα λοιπόν και νιώθω περήφανη για αυτό. Κατάφερα να χαμογελάσω ξανά, να δημιουργήσω, να βρω τα φτερά που κάθε φορά που φύτρωναν ,φρόντιζες να μου κόβεις.
Όχι, δεν σε συγχώρεσα. Το συνειδητοποιώ κάθε δευτερόλεπτο που περνάει και είσαι απέναντι μου. Είσαι εδώ διαφορετικός, ήρεμος, σχεδόν άλλος και εγώ νιώθω την ίδια φουρτούνα, την ίδια αδικία να με πνίγει από πάνω ως κάτω.
Δεν σε μισώ, όπως τότε. Δεν θέλω το κακό σου ούτε σε απεχθάνομαι. Αλλά δε σε θέλω στη ζωή μου πιά , με κανένα τρόπο. Δεν αντέχω ούτε αυτό που κάνουμε τώρα, τη συζήτηση, το ξεκαθάρισμα. Δεν θέλω να σου πω τίποτα. Δεν θέλω να είσαι εδώ. Είναι σαν να μην πέρασε μια μέρα, μία ώρα, ένα λεπτό. Είναι σαν να είναι όλα ξανά εδώ και να ξύνουνε το μέσα μου, λίγο λίγο, αργά αργά.
Με ρωτάς γιατί. Γιατί με αδίκησες και η αδικία πονάει. Γιατί προσπάθησα και δεν κατάλαβες πόσο πολύ προσπάθησα. Γιατί η αγάπη μου έγινε χαλί στα πόδια σου αντί για κορώνα στο κεφάλι σου.
Δεν έχω κάτι άλλο να σου πω.
Φύγε, απλά γύρνα την πλάτη σου και φύγε.
Η ζωή μερικές επιστροφές δεν τις αντέχει, δεν τις επιτρέπει.
Γύρνα στη ζωή σου και ας μείνουμε απλά στο “δεν σε μισώ” , θα έπρεπε άλλωστε να σου είναι αρκετό.