Γράφει η Θεανώ Διολή.
Δες εκεί, ναι εκεί, σωστά κοιτάς, εκεί ακριβώς που κατευθύνει το δάχτυλό μου το βλέμμα σου, εκεί στην πόρτα της εξόδου. Δε χωράς πια στη ζωή μου. Αρκετά!
Δεν το πιστεύεις; Κάτσε, κάτσε να σου την ανοίξω εγώ καλύτερα και μάλιστα διάπλατα. Θα σε έσπρωχνα να φύγεις λίγο πιο γρήγορα αλλά μόλις έφτιαξα τα νύχια μου και κλωτσιά δε θέλω να σου ρίξω γιατί το καινούριο μου δεκάποντο κοστίζει ακριβά και εσύ δεν το αξίζεις!
Αναρωτιέσαι γιατί σε διώχνω; Δεν θα έπρεπε να αναρωτιέσαι καθόλου!
Είχες τις ευκαιρίες σου, ναι, πληθυντικός αριθμός γιατί ήταν περισσότερες από μια, δε θυμάμαι καν πόσες, αλλά θυμάμαι πολύ καλά ότι τις έκαψες όλες μια προς μια, όλες όσες σου έδωσα τις έκαψες γιατί επαναπαύτηκες. Είδες ότι υποχώρησα την πρώτη, τη δεύτερη, την τρίτη φορά και το εκμεταλεύτηκες γιατί θεώρησες ότι επειδή με κολάκευσες, ότι επειδή σε ερωτεύτηκα, ότι επειδή σε αγάπησα θα υποχωρώ συνέχεια και πάντα και εσύ ανενόχλητος θα κάνεις ότι γουστάρεις στη ζωή μου, ότι θέλεις με την καρδιά και το μυαλό μου. Λάθος, μεγάλο λάθος αγαπητέ μου, τεράστιο λάθος ερωτά μου, τραγικό λάθος αγάπη μου!
Όχι ότι εγώ δεν έχω μερίδιο ευθύνης, όχι, φταίω και εγώ. Αφού σε είδα από την αρχή, σε κατάλαβα σχεδόν από τη πρώτη στιγμή, το ρημάδι το ένστικτο, αυτή η γυναικεία διαίσθηση, σε είδα, σε κατάλαβα αλλά σε άφησα. Αλλά να, πως το έχει πει και η μεγάλη Τζένη Καρέζη “Εγώ έμαθα πως για να πάρεις από μια σχέση πρέπει πρώτα να δώσεις! Δίνω λοιπόν. Αν ο άλλος δεν είναι σε θέση να εκτιμήσει τη προσφορά μου, δεν φταίω εγώ. Ούτε μπορώ να ξεκινάω με επιφυλάξεις για τους ανθρώπους. Είμαι αυτή που είμαι, ακριβώς όπως ήμουν παιδί κι αυτή την παιδικότητα την χαίρομαι…”
Έτσι λοιπόν και εγώ, όπως και οι περισσότερες γυναίκες, έδωσα, έδωσα, έδωσα αλλά δεν πήρα τίποτα, ή μάλλον πήρα, πήρα πολύ αντριλίκι, πολλά λόγια, άπειρες υποσχέσεις, κάτι ψευτοχάδια και ανόητες συγνώμες. Ε, να λοιπόν τώρα στα έβαλα όλα σε μια σκουπιδοσακούλα και στην έχω αφήσει έξω από την πόρτα που είναι διάπλατα ανοιγμένη μπροστά σου. Βγες μόνος σου γιατί άλλη ευκαιρία δεν έχει, βγες μόνος σου γιατί μπορεί και να το χαλαλίσω και το μανικιούρ και το ακριβό μου δεκάποντο.
Πήγαινε, φύγε τώρα, να πάω και εγώ να κάνω ένα ντους να βγάλω όλη αυτή τη ψευτότεστοστερόνη σου από πάνω μου, να ξαναντυθώ τη θηλυκότητα μου, να ξαναγίνω η γυναίκα που ήμουν και που οφείλω στον εαυτό μου να είμαι. Η γυναίκα που ξέρει να δίνει και να δίνεται με όλη της την αθωότητα και την παιδικότητα, η γυναίκα που ξέρει να ερωτεύεται με πάθος και να αγαπάει με δύναμη, η γυναίκα που συγχωρεί και που ανέχεται αλλά έχει και τα όρια της, και αν δεν τα καταλάβεις και δεν τα εκτιμήσεις σε περιμένει η πόρτα της εξόδου!
Πήγαινε, άντε φύγε τώρα και άσε την πόρτα ανοιχτή, γιατί θέλω να στην κλείσω εγώ για να θυμάσαι τον πολύ δυνατό κρότο που θα κάνει καθώς θα απομακρύνεσαι σέρνοντας την σκουπιδοσακούλα του αντρισμού σου! Και προσοχή με την επόμενη που θα επιλέξεις να παίξεις, την έχω προειδοποιήσει!
Υ.Γ: Κορίτσια εμπιστευθείτε το ένστικτό σας από την πρώτη στιγμή και να είστε πολύ σκεπτικές όταν είναι να δώσετε δεύτερες ευκαιρίες. Η εμπειρία λέει πως αν κάποιος δείχνει ότι δεν σας αξίζει από την αρχή τότε όντως δεν σας αξίζει. Τα καλύτερα είναι εκεί έξω και σας περιμένουν, μη σπαταλάτε άδικα τον χρόνο σας!
LoveLetters