Γράφει η Στέλλα Γρηγοροπούλου.
Μόνο το κλάμα της άκουσα.
Ανέβαινε τα σκαλιά. Μάλλον πιο σωστά, την ανέβαζαν από τα σκαλιά.
Έφυγε! Έτσι κατάλαβα.
Ανέκφραστη όπως πάντα σε αυτές τις καταστάσεις, απλά έκατσα και περίμενα να την αγκαλιάσω.
Δεν θα μπορούσα να κάνω κάτι άλλο εκείνη την στιγμή. Νομίζω πως παρόλο το μικρό της ηλικίας μου, μπορούσα να καταλάβω έστω κ λίγο, πως θα αισθανόταν. Ή μάλλον πως δεν θα ένιωθε τίποτα. Το απόλυτο κενό… το μεγαλύτερο κενό!
Έτσι ξαφνικά… χωρίς καμία ένδειξη… χωρίς ένα ΑΝΤΙΟ…
Ήταν ακόμα και τότε τόσο όμορφη και νέα!
Την αγκαλιά μου νομίζω πως δεν την κατάλαβε. Την πήγαν στο δωμάτιο της κάνοντάς μου αυτές τις σπαστικές εκφράσεις του προσώπου. Σσσς, μη μιλάς, ησυχία και όλα αυτά τα ενοχλητικά και ενοχλητικά για ένα παιδί που δεν το αφήνουν να αγκαλιάσει και να μιλήσει στη μαμά του.
Νεύρα πολλά! Αλλά εκείνη τη στιγμή για έμενα, μόνο εκείνη είχε σημασία! Όλοι οι υπόλοιποι δεν είχαν καμία θέση, πουθενά…
Από την άκρη της πόρτας την είδα να με ψάχνει. Έτρεξα στην αγκαλιά της και εκείνη με δέχτηκε όπως πάντα. Με την πιο χαδιάρικη και αγαπησιάρικη διάθεση!
Το χαμόγελό της και τα μάτια της πάντα φωτεινά! Πάντα εκεί για εμάς!
Δεν ξέρω γιατί της το έκανε αυτό; Ήταν τόσο νέα! Και εκείνος!
Δίνει λέει τους πιο ισχυρούς πόνους σε αυτούς που τους αντέχουν.
Εκείνη σίγουρα τους άντεχε! Ήταν τόσο δυνατή και άξια σε όλα της!
Σίγουρα θα μπορούσε να τα βγάλει πέρα! Σίγουρα…
Δεν ξέρω τι ήταν πιο δύσκολό να αντιμετωπίσει. Την απώλεια του αγαπημένου της ή την ανατροφή των παιδιών της!
Περίεργες ηλικίες και η απώλεια μαζί με την μοναξιά και τις ευθύνες δεν ταιριάζουν.
Πόσο μόνη με όλα αυτά τα θηρία γύρω της να προσπαθούν να την φάνε. Σαν να ήταν στο βουνό και να είχε γύρω της τους άγριους λύκους που ψάχνουν για τροφή. Για φρέσκο αίμα…
Μόνο που αυτοί υποτίθεται πως ήταν οι δικοί της λύκοι…
Και όμως τα κατάφερε πασχίζοντας να πάρει έστω και ένα κουλούρι για να τραφεί.
Μόνη της χωρίς ποτέ να σκύψει το κεφάλι της και χωρίς να φιλήσει καμία ποδιά… λερωμένη ποδιά…
Δεν ήταν στον χαρακτήρα της!
Μόνη της… πάντα μόνη!
Χωρίς κανένα στήριγμα δίπλα της. Μόνο με την αγάπη των παιδιών της.
Κανείς ποτέ δεν αναρωτήθηκε αν χρειάζεται βοήθεια. Γιατί, ίσως, ποτέ εκείνη δεν άφηνε κανέναν να μπει στα προβλήματά της.
Γιατί ποτέ κανείς, ίσως, δεν νοιάστηκε…
Ήταν δυνατή βλέπεις! Έτσι έλεγαν όλοι.
Μόνο το μαξιλάρι της ήξερε τα δάκρυά της… μόνο εκείνο…
Στο τέλος όλοι τη ζήλευαν.
Τα είχε καταφέρει όπως πάντα!
Και η απώλεια τεράστια, τόσο που δεν περιγράφεται με λόγια…
Ακόμα δεν έχει καταλάβει πως έγινε όλο αυτό!
Δεν ρώτησε ποτέ…
Δεν γκρίνιαζε ποτέ…
Δεν είχε άλλη επιλογή. Ήταν μόνη πια…
Και τα θηρία πολλά…
Μα η απώλεια θα είναι πάντα καλά κρυμμένη μέσα στην ψυχή της!
LoveLetters