Γράφει η Ελένη Σάββα
Εκείνη τη νύχτα, το βλέμμα μου δεν μπορούσε να γυρίσει πουθενά αλλού. Όλα τα άλλα, ήταν απλώς αδιάφορα. Κοιτούσα τη φωτιά που έκαιγε τα ξύλα στο τζάκι. Κάποτε δυνάμωνε, κάποτε ησύχαζε. Κι οι σκέψεις στο μυαλό μου έτρεχαν. Όλα ήταν τόσο μπερδεμένα κι ανήσυχα κάπου εκεί, μέσα στην καρδιά μου.
Πώς είναι δυνατόν έλεγα, όλα να αλλάζουν έτσι, μέσα σε κάποια λεπτά. Πώς είναι δυνατόν σκεφτόμουν, να μην είμαστε ευχαριστημένοι με τίποτα εμείς οι άνθρωποι; Πώς αφήνουμε τη θλίψη να κατακλύζει το είναι μας, πώς την αφήνουμε να μας πνίγει;
Όλα μας αγγίζουν πολύ. Ακόμα και η πιο μικρή κίνηση, φέρνει χίλιες σκέψεις. Και χανόμαστε, χανόμαστε μέσα σ’ όλες αυτές τις σκέψεις χωρίς να καταλαβαίνουμε πως η ζωή είναι πολύ περισσότερα από “σκέψεις”…
Η ζωή είναι εκεί έξω. Το ξεχνάμε συνέχεια! Νομίζουμε πως η ζωή είναι στο κεφάλι μας. Νομίζουμε πως ότι σκεφτόμαστε, είναι αλήθεια. Κι είναι τόσο άδικο. Για εμάς, για τους γύρω μας, για τη ζωή την ίδια.
Δεν θα μπορούσα να δεχθώ καλύτερη συμβουλή απ’αυτή: Να προσπαθείς.
Όταν σου λείπει κάποιος, να προσπαθείς.
Όταν νιώθεις πως θες να ζητήσεις συγγνώμη, να προσπαθείς!
Όταν βλέπεις πως κάτι δεν πάει καλά, να προσπαθείς!
Η ζωή, είναι στα χέρια σου. Την κρατάς, την χειρίζεσαι, την αλλάζεις όπως εσύ θέλεις. Μην μένεις αμέτοχος. Αυτό που θέλεις να κάνεις, κάντο. Αυτό που θέλεις να ζήσεις, ζήσε το. Αυτό που θέλεις να αλλάξεις, άλλαξε το. Οι άνθρωποι έχουν ανάγκη την επικοινωνία, τα λόγια, τις πράξεις, τις αγκαλιές…
Γι’αυτό, αν ποτέ νιώσεις την παραμικρή ανάγκη, μίλα. Καλύτερα να προσπαθείς, να παλεύεις, να αγκαλιάζεις, παρά να αναρωτιέσαι γιατί, πού και πώς!
Καλύτερα να προσπαθείς. Κάθε μέρα. Ίσως να κουραστείς, μα η ζωή δεν αλλάζει μόνη της. Χρειάζεται εμάς. Χρειάζεται τη δική μας προσπάθεια, τη δική μας θέληση και αγάπη. Αν σου λείπει κάτι, ψάξε το. Δεν θα είναι πολύ μακριά…