Γράφει η Σοφία Παπαηλιάδου.
Εύκολα τα λόγια, δύσκολες οι πράξεις.
Εύκολα τα θέλω, δύσκολα τα μπορώ. Κι όμως, είναι μια στιγμή που αποφασίζεις ποια “θέλω” θα τα αφήσεις να γίνουν όνειρα κι ποια θα τους φορέσεις το πείσμα και την δύναμή σου και θα τα κάνεις ΜΠΟΡΩ.
Μην ξεχνάς πως για να τους φορέσεις την καινούρια φορεσιά τους, θα πρέπει να τα ξεγυμνώσεις.
Θα πρέπει να βγάλεις από πάνω τους τους φόβους σου, τις δεύτερες σκέψεις και τις αμφιβολίες σου.
Θα πρέπει να πετάξεις κάθε ίχνος προκατάληψης που μπορεί να έχεις πάνω τους.
Κι όταν μπροστά σου σταθούν ολόγυμνα τα θέλω σου τότε και μόνο θα ξέρεις που ανήκουν.
Τα μπορώ να μείνουν παρακαλώ..
Τα όνειρα.. στοιβαχτείτε κάπου και ελάτε να με βρείτε τις νύχτες όταν το μυαλό θα τακτοποιεί τα τεκταινόμενα της μέρας.
Κι η απόρριψη; Η αποτυχία;
Δεν πειράζει. Ας έρθουν κι αυτά. Φορεσιές του μπορώ είναι κι αυτές!
Κι εκείνα τα ανθρωπάκια που θα σταθούν απέναντί σου για να σε ρωτήσουν “πώς τολμάς να πετάς τα όνειρα και να τα κάνεις πράξη;”, “ποια νομίζεις πως είσαι και τα διεκδικείς όλα αυτά;”, “θα φας τα μούτρα σου λέμε”
Κάνε μου μια χάρη και πες τους να ΣΚΑΣΟΥΝ.
Ναι, αυτό ακριβώς. Περισσεύουν οι ευγένειες σε τέτοιες ώρες.
Πες τους να σταθούν στην γωνιά τους και να σε κοιτάνε να ΚΑΝΕΙΣ τα “θέλω” σου “μπορώ” και το κυριότερο.. να τα ζεις.
Κι αν νομίζεις πως μια απόρριψη είναι το τέλος σου, θα σου θυμίσω μια υπέροχη φράση της Byron Kate “Ανυπομονώ για το επόμενο όχι. Γιατί τότε ξέρω πως έχω αρχίσει να ζητώ αυτό που πραγματικά μου αξίζει”
Καλημέρα να είναι… κι αν δεν είναι.. φτιάξτην!!!