Γράφει ο Γιώργος Γαλάνης
Κοιτάζω το παλιό ξύλινο δάπεδο, τόσες χαρακιές. Και ξαφνικά φάνηκαν πιο βαθιές. Αναρωτήθηκα ήταν πάντα έτσι άραγε; Όχι, ότι είχε και καμία σημασία πια. Δειλά, βγάζω και πάλι εκείνο το τετράδιο, πόσες αναμνήσεις… Ήρθε η ώρα να γράψω το τελευταίο γράμμα, το τελευταίο κεφάλαιο, αυτό που θα αφιερώσω σε σένα.
Μέρες, μήνες, χρόνια περνάνε, αλλά εγώ κάθομαι ακόμη στην ξύλινη αυτή καρέκλα που δεν αντέχει να με βαστά άλλο και λυγίζει κι εκείνη από τον πόνο και τον καημό περιμένοντας τον γυρισμό σου!
Μα, το συναίσθημα της καρδιάς μου πέρασε τον πονο της ψυχής μου.. Ήταν άραγε αλήθεια πως εκείνο το συναίσθημα μπορούσε τελικά να κερδίσει τον πόνο;
Εκείνο τον πόνο, τον αβάστακτο που πίστευα πως ποτέ δεν θα περνούσε, που πίστευα πως γιατρειά του δεν υπάρχει! Ο κόσμος πρέπει να το μάθει αγάπη είναι.. Αγάπη λέγεται!
Είναι τόσα πολλά αυτά που θέλω να γράψω που δεν ξέρω αν ο χρόνος σε αυτή την ζωή είναι αρκετός, αλλά σίγουρα θα έχω να διηγηθώ στην επόμενη τόσα πολλά και να διδάξω τους ανθρώπους πώς είναι η αγάπη και να τους δείξω εσένα, που με δίδαξες πώς είναι να αγαπώ!
Κάποιος είπε πως “τα όνειρα είναι για τους ερασιτέχνες”, δάκρυσα μα και γέλασα μαζί γιατί είμαι ακόμη και θα μείνω για πάντα ένας τρελός ερασιτέχνης!
Δεν θα σταματήσω λοιπόν να ονειρεύομαι τα όσα ζήσαμε γιατί είναι η δύναμή μου να πορευόμαι σ’ ετούτο τον άθλιο κόσμο που έμεινα μόνος και κουβαλώντας τον δικό μου σταυρό, η αγάπη είναι η συντροφιά και η σωτηρία της ύπαρξης μου!