Γράφει η Αμάντα Παναγιώτου.
Έκανες και τι δεν έκανες για να με κερδίσεις,
Διέλυσες τη ζωή σου και εγώ τη δική μου.
Έφερες δίπλα μου τα άστρα και όσο τα άγγιζα μου ψιθύριζες για πάντα.
“Τετραγώνισα” τη γη για να έχουμε γωνιές να κρυβόμαστε.
Εσύ έκανες όνειρα και εγώ τα ζουσα ήδη.
Χαμόγελα με πλημύριζαν μόνο με τη σκέψη σου.
Σκόρπιζες όρκους αγάπης, σου ήταν τόσο εύκολο όσο ήταν και σε εμένα να πιστεύω σε αυτούς.
Σε γέμιζα φιλιά λατρείας και εσύ τα έβαζες μέσα σου σαν οξυγόνο.
Έδιωχνες τα λόγια του κόσμου μακριά, τίποτα να μη μας αγγίζει, με έμαθες και εμένα να αποκρούω τη ζήλια τους.
Γινόμουν ένα μαζί σου και ξεχείλιζα έρωτα.
Μου κρατούσες δυνατά το χέρι.
Άφηνες σημάδια στο κορμί μου και ευχόμουν να μη φυγουν ποτέ.
Στα δικά σου μάτια έβλεπα το ιδανικό.
Και χάθηκες και εμένα ακόμα με τυραννάει ενα τεράστιο γιατί.
Στα δικά μου μάτια τι έβλεπες τελικα;
Όλα για μια επιβεβαίωση;
Δε μπορεί κάτι θα κρύβεται πίσω απ’ όλο αυτό το ψέμα.
Ακόμα το ψάχνω,ίσως να μη το βρω ποτέ, ίσως όμως κάποια νύχτα παραδεχτείς πως ήσουν απλά ένα δειλός που τρόμαξε από τα ίδια του τα συναισθήματα.
Άνανδρος ήσουν μάτια μου και αυτό θα σε στοιχειώνει πάντα.
LoveLetters