Γράφει ο Δημήτρης Ξυλούρης
Εσύ κι εγώ μαζί κι όλα είναι ήδη καλύτερα.
Έτσι έλεγες από την αρχή μέχρι την μέρα που αποφάσισες το τέλος μας.
Εσύ κι εγώ μαζί κι όλα είναι ήδη καλύτερα.
Το έβρισκα γραμμένο στον καθρέφτη αντι για καλημέρα.
Το έβρισκα γραμμένο σε post it στο τιμόνι της μηχανής, στην πόρτα του ψυγείου, κάθε φορά που ήθελες να το βάλεις στα πόδια, σαν να σου το έβαζες εμπόδιο από μόνη σου.
Εσύ κι εγώ μαζί, κι όλα ήταν καλύτερα.
Ένα καλοκαίρι σαν το χαμόγελό σου, σου ζήτησα κι έφυγες λίγες μέρες πριν μπει το καλοκαίρι.
Εσύ κι εγώ μαζί, και φεύγοντας μου τα πήρες όλα και δεν έδωσες εξήγηση καμιά.
Κι όταν γύρισες ή όταν σε γύρισε η μοίρα, δεν σου ζήτησα εξηγήσεις.
Δεν σου ζήτησα τίποτα.
Γιατί μου αρκεί εσύ κι εγώ, μαζί.
Μου αρκεί η καλημέρα σου και η καληνύχτα σου.
Μου αρκούν τα τεμπέλικα μεσημέρια σου ανάμεσα σε χαρτιά, σημείωσεις και υποχρεώσεις, κι εκείνο το μισό σου χαμόγελο που δεν υπόσχεται τίποτα αλλά τα δίνει όλα.
Μου αρκούν τα βράδια μας με πλεγμένα τα πόδια και να τσακωνόμαστε για την επόμενη ταινία.
Μου αρκεί που το επόμενο ταξίδι σου, θα είναι μαζί μου.
Μου αρκεί, εσύ κι εγώ μαζί, κι όλα είναι καλύτερα!