Γράφει η Νένα Παπαδοπούλου
Οι γιορτές πέρασαν γρήγορα και η καθημερινότητα αρχίζει να χτυπάει τα κουδούνια όλων μας. Είναι σαν εκείνους τους απρόσκλητους αντιπαθητικούς επισκέπτες που έρχονται και δεν λένε να φύγουν.
Όλοι τρέχουν σαν τρελοί για να τακτοποιήσουν τις εκκρεμότητες τους, να παρακολουθήσουν σεμινάρια, να προλάβουν την απέναντι συνάδελφο πριν δείξει στο αφεντικό τα καινούργια σχέδια, να πάρουν προαγωγή, να γίνουν διευθυντές και να αποκτήσουν εκείνη την πολυπόθητη αύξηση που περίμεναν όλο τον χρόνο. Ευχές που οι περισσότεροι από αυτούς, ζήτησαν φέτος από τον Άγιο Βασίλη.
Εσύ από την άλλη, συνειδητοποιείς ότι ποτέ στην ζωή σου δεν έκανες τέτοια όνειρα. Ότι ακόμα και όταν πέρασες στο Πολυτεχνείο, ακόμα και όταν πήρες το πτυχίο σε μια από τις «ανώτερες και δυσκολότερες σχολές» της χώρας δεν έκανες όνειρα για την δουλειά σου, όνειρα για την «καριέρα» σου. Αντιθέτως, υποκρινόσουν ότι είχες φιλοδοξίες για να μην σε κοροϊδέψουν οι φίλοι και οι γνωστοί.
Η κρίση σε «βόλεψε» και οι θέσεις εργασίας ήταν ελάχιστες πάνω στο αντικείμενο σου. Έτσι ξεκίνησες να κάνεις αυτό που αγαπούσες πιο πολύ από όλα τελικά. Ξεκίνησες να μεταδίδεις την γνώση σου, στα παιδιά. Δεν φοβήθηκες στιγμή, δεν αγχώθηκες στο πρώτο μάθημα γιατί ήξερες ότι έχεις φτιαχτεί γιαυτό. Ζούσες μέσα από αυτήν την επαφή με τα παιδιά και ανέπνεες κάθε φορά που το χαμόγελο της ανακούφισης και η αισιοδοξία της κατανόησης εμφανιζόταν στα πρόσωπα τους. Όσο περνούσε ο καιρός, σιγουρευόσουν ότι δεν διάλεξες σωστά, ότι άλλο σπούδασες και άλλο αγαπάς. Γιατί όμως;
Για κείνο το γόητρο των ψηλών βαθμών στις πανελλήνιες, για τον κόσμο που σε καθοδηγούσε πάντα, για να κάνεις περήφανους τους γονείς σου, για την μεγάλη επαγγελματική εξέλιξη που σου έλεγαν ότι έχει το επάγγελμα οι καθηγητές σου, για τα μεγάλα πράγματα που ήταν φτιαγμένο το μυαλό σου. Θαρρείς και άμα δεν επιλέξεις να γίνεις γιατρός, δικηγόρος, φυσικός ή μηχανικός, το μυαλό σου θα χαθεί και δεν θα είναι χρήσιμο πια. Που να βρεις όμως την ωριμότητα να το συνειδητοποιήσεις αυτό στα 18;
Η ουσία στην δουλειά που θα επιλέξεις να σπουδάσεις και τελικά να εξασκήσεις, είναι να την γουστάρεις. Να ξυπνάς το πρωί και να θέλεις να πας και να δημιουργήσεις, να σε γεμίζει, να σε κάνει ευτυχισμένο. Δεν έχει σημασία αν έχει εξέλιξη, αν κάνεις καριέρα, αν μπορούν να το κάνουν όλοι ή αν έχει επαγγελματική αποκατάσταση. Άλλωστε τι νόημα έχει να γίνεις αστυνομικός αν δεν μπορείς να είσαι καλός σε αυτό; Τι νόημα έχει να είσαι στρατιωτικός αν κάθε πρωί βαριέσαι να πας στην δουλειά;
Κάντε την δουλειά που αγαπάτε χωρίς να σας επηρεάζει κανείς!
Επιτυχία δεν είναι μόνο να κάνεις καριέρα και λεφτά, επιτυχία είναι να καταφέρεις να είσαι ευτυχισμένος με ότι κάνεις!
Ποτέ δεν είναι αργά για μια αλλαγή που θα μας κάνεις ευτυχισμένους και παραγωγικούς!
Και πιστέψτε με όταν η δουλειά μας, μας ευχαριστεί τότε είναι κανόνας ότι θα την κάνουμε και καλά!
Καλή μας επιστροφή στην καθημερινότητα!