Γράφει η Σοφία Δημητριάδου
Δεν ήταν εύκολο, αφήσαμε την ζωή για ένα τόσο μεγάλο διάστημα και μετά πιστεύαμε τόσο υπεροπτικά ότι θα μπορούμε να συνεχίσουμε από εκεί ακριβώς που την αφήσαμε.
Παρασυρμένοι από την τάση μας για απόλαυση, από την αναζήτησή μας.
Παρασυρμένοι τόσο δυνατά και έντονα από το ξαφνικό σμίξιμό μας που η θέα του λογικού δεν υπήρχε στον ορίζοντα. Οι σκέψεις όλες ένα συνονθύλευμα χωρίς να μπορούμε να βγάλουμε νόημα, μόνο ένα σε «θέλω» ξεπεταγόταν συνεχώς μπροστά, έπαιρνε τα ηνία και μας ταξίδευε.
Αποφεύγαμε κάθε ενόχληση ή να το διατυπώσω πιο σωστά, απέφευγα κάθε ενόχληση μέχρι που δεν άντεχα άλλο. Σε έβλεπα να με πλησιάζεις και πάγωνα, το μυαλό δεν λειτουργούσε και δεν είχα τον αυτοέλεγχο να πάρω τις σωστές αποφάσεις.
Πλέον ξέρω, εμείς οι δυο δεν γίνεται να είμαστε μαζί, είμαστε ένα αργοπορημένο αντίο που δεν τολμάμε να αποδεχτούμε. Ήμασταν μία ανάγκη που πλέον έχει καλυφθεί.