Γράφει η Ηρώ Αναστασίου.
Έλεγα πάντα ότι είσαι ο καλύτερος άνθρωπος που γνώρισα και ισχύει.
Αλλά κομμάτιαζα τον δικό μου εαυτό θεωρώντας σε ανώτερο.
Έτσι είχα μάθει, μέχρι που ανακάλυψα ότι κι εγώ αξίζω όσο κι εσύ.
Τα δικά μου λάθη σε πλήγωσαν.
Τα δικά μου λάθη δεν θα υπήρχαν αν δεν με πλήγωνες εξαρχής.
Αν δεν κομμάτιαζες το εγώ μου, την ιστορία μου, την προσωπικότητά μου.
Κι ακόμη και τώρα είσαι τόσο εγωιστής που δεν θα καταλάβαινες πού έφταιξες και γι’αυτό ποτέ δεν σου είπα.
Την δική μου συγγνώμη την δέχτηκες, γιατί έτσι κάνουν οι μεγάλες ψυχές, ξέρουν και ζητάνε συγνώμη.
Την δική σου συγγνώμη ποτέ δεν την άκουσα.
Τσαλακώθηκα και θα τσαλακώνομαι κάθε φορά που θα φταίω, κάθε φορά που λυγίζω, γιατί λύγισα περιμένοντας να αλλάξεις.
Δεν αλλάζουν οι άνθρωποι μου είπες.
Δεν αλλάζουν τα αγάλματα σου λέω.
Οι άνθρωποι που αγαπάνε αλλάζουν και προσπαθούν περισσότερο, μέχρι να ματώσουν.
Κι εγώ μάτωσα όταν αντιλήφθηκα ότι δεν θ’αλλάξεις.
Μάτωσα όταν αντιλήφθηκα ότι δεν μ’αγαπάς.
Και για ένα πράγμα θα μετανιώνω πάντα.
Για κείνο το πολύ μου που μέτρησε σαν λίγο και κείνο το λίγο σου που μέτρησε σαν πολύ.