Γράφει η Κωνσταντίνα Τρεπεκλή
Είναι εκείνοι οι άνθρωποι που το καταλαβαίνεις από την θλίψη στα μάτια τους, ότι έχουν περάσει πολλά στη ζωή τους. Τις περισσότερες φορές είναι εκείνοι που θα τους προσέξεις ως κλειστούς χαρακτήρες κι όχι τόσο κοινωνικούς με τον υπόλοιπο κόσμο. Αν έχεις περάσει και συ κάποιες δυσκολίες στην ζωή σου, μπορείς να τους διακρίνεις από μακριά.
Το ότι δεν μιλάνε με ευκολία σε ανθρώπους που μόλις γνώρισαν δεν οφείλεται στο ότι είναι αντικοινωνικοί. Πριν γνωρίσουν εσάς, είχαν κάποιους ανθρώπους στη ζωή τους που τους πλήγωσαν βαθιά. Είχαν δώσει την αγάπη τους στα άτομα που κάποτε θεωρούσαν ότι μπορούσαν να στηριχτούν πάνω τους, μα στην πρώτη ευκαιρία που μια δυσκολία χτυπούσε την πόρτα τους δεν βρίσκονταν εκεί όπως αρχικά είχαν προβλέψει.
Είναι οι άνθρωποι που ενώ αρκετοί τους είχαν πληγώσει, υπήρχε μια σπίθα μέσα τους, να ελπίζει ότι το άτομο που γνώρισαν μόλις δεν είναι ίδιο με τα προηγούμενα που χουν περάσει. Κάθε φορά όμως, που προσπαθούσαν να πείσουν τον εαυτό τους ότι όλα θα πάνε καλά, έβγαινε εκείνη η υπενθύμιση στο μυαλό τους για το τι είχε συμβεί την τελευταία φορά που εμπιστεύτηκαν κάποιο άτομο.
Περνώντας ο καιρός και καθώς κάθε δυσκολία μπροστά τους, τους αντιμετώπιζε μόνους, στο τέλος έμαθαν να μπορούν να στέκονται μόνοι τους στα πόδια τους. Έμαθαν να λύνουν τις δυσκολίες με χαμόγελο και το κεφάλι ψηλά, ενώ ακόμα προσπαθούν να σταθούν πιο δυνατοί.
Όχι γιατί δεν έχουν ανάγκη κάποιον πλέον δίπλα τους, αλλά γιατί κουράστηκαν εκείνα τα δάκρυα, να τρέχουν ανεξέλεγκτα από τα μάτια τους. Κουράστηκαν κάθε φορά να προσφέρουν αγάπη και στοργή σε άτομα δικά τους και εκείνοι να τους προσφέρουν ένα πιάτο γεμάτο αχαριστία.
Δεν ζήτησαν ποτέ κάποιο αντάλλαγμα, παρ’ όλα αυτά χάριζαν απλόχερα ότι ένιωθαν στους δικούς τους ανθρώπους για να δουν έστω ένα χαμόγελό τους.
Τώρα, όμως, δεν έχει μείνει ούτε ένα δείγμα συναισθήματος μέσα τους, όλα τα χάρισαν. Δεν σκέφτηκαν τον εαυτό τους ούτε μια στιγμή και καθώς αυτοί έδιναν, δεν έπαιρναν τίποτα για να γεμίσουν το κενό που μόλις είχε δημιουργηθεί.
Έμαθαν να μετράνε την αγάπη πλέον και να μην την χαρίζουν τόσο εύκολα, γιατί η μοναξιά φάνταζε κόλαση στα μάτια τους. Μια κόλαση που δεν ήθελαν να ξανά περάσουν. Προτιμούσαν να φανούν κενοί συναισθηματικά στα μάτια του κόσμου παρά ένα μηχάνημα που θα βρισκόταν εκεί όποτε κάποιος το είχε ανάγκη.
Οπότε, πριν ξεκινήσουμε να μιλάμε για κάποιους ανθρώπους καλύτερο θα ήταν να ενημερωθούμε για τα όσα έχουν περάσει, γιατί οι καταστάσεις είναι εκείνες που τον έκαναν όπως είναι σήμερα.
Μην κολλάτε λοιπόν, σε ότι προσπαθούν να σας δείξουν εξωτερικά, αν ερευνήσετε τι συμβαίνει εσωτερικά στον κάθε άνθρωπο, τότε θα καταλάβετε ότι τίποτα δεν είναι έτσι όπως φαίνεται.
Παρ’ όλα αυτά, αν έχεις μάθει να συναντάς ψεύτικους ανθρώπους στην ζωή σου, το μόνο θετικό που σου χουν αφήσει, είναι ότι έχεις μάθει πλέον από τους ίδιους πως να κρύβεις το τι πραγματικά αισθάνεσαι. Με τόσο θέατρο που σου χουν παρουσιάσει, έμαθες να σαι και συ καλός ηθοποιός.