Γράφει η Βασιλική Κοτλίτσα
Δεν ήταν μονή της πια. Δεν έκλαιγε τις νύχτες και δε παρακαλούσε το Θεό να την πάρει κοντά του επειδή δεν άντεχε άλλο τη μοναξιά! Δε γέμιζε το τασάκι με αποτσίγαρα και τη μουσική στη διαπασόν σα να ζει μόνη της μια ολόκληρη ζωή!
Δεν αναπολούσε στιγμές κακές που πέρασε και μέρες που έμοιαζαν με νύχτες, πια! Μέσα στις σκιές ήξερε και ήταν σίγουρη πως δε θα τις ζήσει ποτέ ξανά!
Σταμάτησε επιτέλους να κρυφοκοιτάζει ζευγάρια ερωτευμένα και χαρούμενους ανθρώπους να φλερτάρουν με τη ζωή και εκείνη να τους θαυμάζει σιωπηλή, χειροκροτώντας ήσυχα πίσω από το μισάνοιχτο παράθυρό της! Ήξερε ότι μέσα στο πλήθος των ατέρμονων στιγμών ,των ατέλειωτων επιθυμιών και των κρυφών μυστικών, βρήκε επιτέλους αυτόν που περίμενε για χρόνια!
Βρήκε εκείνον που της άπλωσε το χέρι τρυφερά μέσα στο σκοτάδι. Εκείνον που απάλυνε το πόνο της και τον μετέτρεψε σε δύναμη κρυφή. Εκείνον που κατάφερε να κάνει το λυγμό της γέλιο και τα όνειρά της πραγματικότητα.
Βρήκε εκείνον που έβλεπε στον ύπνο της τα βράδια, από τότε που ήταν ακόμα παιδί. Εκείνον τον φύλακα άγγελό της με τα συναρμολογούμενα φτερά γεμάτο χρυσόσκονη που έκλεβε τα άσχημα με ένα μαγικό ραβδί και τα έφτιαχνε ξανά από την αρχή σα να μη τα έζησε ποτέ! Εκείνον που γαλήνεψε το μέσα της σα να ήτανε παντού λιακάδα!
Εκείνον που ήρθε για να μείνει. Εκείνον που σε ένα κόσμο δύσκολο που οι σχέσεις δοκιμάζονται και οι άνθρωποι παραξενεύουν , κατέρριψε τα στερεότυπα και έκανε τα απλά να αξίζουν, εστιάζοντας στα μικρά και διεκδικώντας όλα αυτά που πίστευε ότι θα γίνουν με ένα μόνο άγγιγμα, με μια απλή κουβέντα, και με το πιο τρυφερό μήνυμα του κόσμου τη κατάλληλη στιγμή!
Εκείνον που ξεπερνούσε τα δύσκολα με ένα χάδι ,και μιλούσε ακατάπαυστα τη νύχτα μέχρι να τη πάρει ο ύπνος για τα καλά! Εκείνον που μαζί του η ζωή της χαμογέλασε σα να άλλαξε ο άνεμος μεριά!
Γιατί όταν υπάρχουν ακόμα τέτοιοι τύποι, αξίζει να περιμένεις μια ζωή για να τους συναντήσεις!!