Γράφει η Αναστασία Κοζίμπα.
Είναι και αυτοί, οι αθόρυβα παράφορα ερωτευμένοι.
Δε τους νοιάζει να εξηγήσουν, δε τους τρομάζει ο χρόνος, άλλωστε σε περίμεναν τόσο.
Άνθρωποι όμορφοι, τους βλέπεις να ξεσπούν σε δυνατά γέλια για να σε πείσουν.
Φίλησαν την θλίψη σου και πορεύονται με αυτήν. Δε χρειάζεται να αναλύσεις.
Έχουν στην τσέπη μάχες, μα δεν φεύγουν.
Κοντοστέκονται για λίγο με ένα χαμόγελο σαν να ξέρουν πως θα έρθεις.
Παρατηρούν να χάνεις, μα δεν ενοχλούν.
Άνθρωποι κατασταλαγμένοι, έχουν στο βήμα μοναξιά και ένα φρένο στα θέλω.
Αν δεν είσαι εσύ, τι να αντέξουν πιο λίγο;
Αρνήθηκαν να βολευτούν αφού επάνω σου το μέλλον χτίζουν.
Σιγουριά στα χρόνια περιμένουν.
Σαν παιδιά να δώσουν.
Ίσως τους έχεις ξαναδεί μα η φιλαυτία βράδιασε το βλέμμα σου, δε βλέπεις.
Τους έχεις συναντήσει, ίσως δε φαντάζεσαι μα τους νιώθεις.
Όταν με κλάματα ξημέρωνες, αυτούς αναζητούσες.
Περνάς από δίπλα τους όλα αυτά τα χρόνια.
Ευτοπία στις πράξεις τους και καρτερικά αναμένουν.
Τι αποζητάς;
Προχωράνε μαζί σου, χωρίς να είναι.
Σε στήριξαν στο παρασκήνιο όταν τα φώτα σβήσαν.
Άνθρωποι σταθμοί που με βιασύνη προσπερνάς, μα τους ανήκεις.
Ηρεμία σε αφθονία και απ το ένα που έχουν δίνουν πάντα δύο.
Τι σε αγχώνει;
Δε σου ζητούν· άλλωστε τι έχεις να δώσεις μετά από τέτοια ήττα;
Σε πήραν αγκαλιά. Γιατρέψαν τις πληγές των άλλων, δε στο χρωστούσαν.
Στήνουν γιορτές στους φόβους, σε περιμένουν.
Άνθρωποι για σένα, μη προσπεράσεις.
Κι όταν ετοιμαστείς σωστά, είναι και αυτοί, οι αθόρυβα παράφορα ερωτευμένοι! Μην τους αρνηθείς.