Εκείνοι οι άντρες, που αναγκάζουν τη γυναίκα, να γίνει πιο άντρας από εκείνους.

Γράφει η Κατερίνα Μαυρίδου

Μισώ κάθε τέλος. Όπως και κάθε χωρισμό συναφή με ομφάλιο λώρο που κόβεται συνήθως βίαια και μονόπλευρα.
Γιατί κάπου υπάρχουν και οι συναισθηματικά ανάπηροι που αν και κάνουν τόσο θόρυβο από τα πληκτρολόγια πουλώντας μαγκιές και ανέξοδες αγάπες, σε προκαλούν σε ένα ερωτικό ξεφάντωμα ξεσηκώνοντας όλη σου την ύπαρξη.
Είναι αυτά τα μικρά και ανύπαρκτα αρσενικά που θρέφουν το εγώ τους με υπηρεσιακά αρχηγιλίκια για να ανέβουν ένα σκαλοπάτι αξίας.
Αυτοί που στην πραγματική ζωή κωφεύουν και σιωπούν και κάνουν τη γυναίκα να είναι πιο άντρας από αυτούς.
Είναι αυτοί που σε παρασύρουν στην παραφροσύνη και εκεί που μεθάς από λαχτάρα, κάνουν πίσω γιατί φοβούνται να αγαπήσουν και να αγαπηθούν. Είναι οι “άντρες” που παίρνουν υπόσταση μόνο στα παντελόνια, υμνητές της μιζέριας και εραστές του ασπρόμαυρου.
Παγιδευμένοι στο τέλμα ενός ερειπωμένου σπιτικού, αυτοαποκαλούνται “νικητές” σηκώνοντας τα ψευτολάβαρα της λογικής , ενώ σε βάθος χρόνου θα γίνουν θύματα της ίδιας τους της ύπαρξης· της ανυπόστατης.
Δολοφόνοι της αξόδευτης αγάπης και του φιλιού που τόσο φοβήθηκαν μην πνιγούν στον ωκεανό του, κλέφτες της ζωής που ονειρευόσουν.
Άντε τώρα να μαζέψεις τα κομμάτια σου.. και να συνεχίσεις!