Εκείνοι οι άνθρωποι που δέθηκαν με μια αόρατη κλωστή..

Γράφει η Βίκυ Πλευρίτη

Είναι και κάτι μέρες που ενώ έχεις καλά καμουφλαριστεί πως έχεις προχωρήσει, νομίζεις πως σε έχεις ξεγελάσει, έρχονται αυτά τα νήματα από τα παλιά και σε τραβάνε. Το ξέρεις μέσα σου καλά πως δεν γίνεται εκείνες τις στιγμές τυχαία να τα νιώθεις.

Και κοιτάς το ημερολόγιο και όντως συμπίπτουν με ημερομηνίες σημαδιακές και σου έρχονται στο μυαλό εικόνες και “θύμησες”

Απομονώνεις ότι έχει μεσολαβήσει, σπρώχνεις στα άδυτα το κενό που έχει αφήσει ο χωρισμός και μπροστά σου βλέπεις μόνο τη μορφή της.
Και θες να τη χαϊδέψεις, θες να της κάνεις έρωτα για πρώτη φορά να νιώσεις όπως ποτέ σου μέχρι τώρα δεν έχεις ξανανιώσει, όπως τότε, τέτοια μέρα.

Και γελιέσαι για λίγο, νομίζεις πως είσαι μαζί της. Το ζεις, το νιώθεις, σχεδόν την αγγίζεις, σχεδόν νιώθεις τη θερμοκρασία της, σχεδόν τις ανάσες της. Σχεδόν εκείνο το ολοκληρωτικό το δόσιμό της.

Εκεί καταλαβαίνεις πως ποτέ δεν την ερωτεύτηκες εσύ ο ίδιος. Δεν την ερωτεύτηκες ποτέ για σένα. Την ερωτεύτηκες για τον τρόπο που σε κοίταζε, για το πώς σου παραδινόταν γιατί ήσουν ο μοναδικός της. Και ας μην ήταν άπειρη έτσι δεν ξανά’ χε νιώσει.

Στο δείχνε και στο’ λεγε σε εκείνα τα «μου» που ακολουθούσαν το όνομα σου. Και ξέρεις πως τα λόγια της ήταν πάντοτε ευθεία και μετρημένα.

Τα χνώτα σας έγιναν ένα, οι σάρκες σας κόλλησαν, τα κορμιά σας ενωθήκαν, ήρθαν και ακούμπησαν σα δυο κομμάτια παζλ. Απόλυτα συνταιριασμένα.

Στη ζωή σου δε «χνωτιάζεσαι» έτσι σε κάθε σου σχέση. Για την ακρίβεια κάποιοι δεν καταφέρνουν να “χνωτιαστούν” ποτέ παρόλα ταύτα ζουν.

Ζουν ένα είδος ζωής πεπατημένης σίγουρης, όχι ακριβώς συμβατική. Μια ζωή ασφαλή.
Αν σου λάχει και δεν ανήκεις σε αυτό το είδος τότε ζεις αληθινά με θάρρος και με ρίσκο. Και μην γελαστείς πως αυτοί που ρισκάρουν δε φοβούνται.

Φοβούνται μα δεν αρνούνται να ζήσουν όπως αυτοί μονάχα ξέρουν, πλέκοντας ιστούς και νήματα που πάντα θα τους κρατούν δεμένους με τα πάθη τους. Δεμένους, γιατί τα πάθη τους φτιάχνονται από αισθήματα αληθινά, δυνατά, που αν μπορούσες έστω και να τα φανταστείς θα ένιωθες μονάχα ένας κόκκος άμμου.

Γύρνα τώρα στο τώρα σου. Εκεί που εσύ ανήκεις.