Γράφει η Αμάντα Παναγιώτου.
Όσα ξέρει το μαξιλάρι μας δε τα ξέρει ο κόσμος όλος διάβασα κάπου.
Μαρτυρικά βραδια με το μυαλό να δίνει μάχη με το σώμα.
Τα πέταξα εκείνα τα σεντόνια που μύριζαν το άρωμα σου,πέταξα και ότι άλλο σε θύμιζε αλλά μάταια.
Με ενοχλεί η επιμονή σου, με εξοργίζει η θυμηση σου!
Κουράστηκα να ζω με παραισθήσεις, δεν είσαι εδώ και όμως υπάρχεις παντού.
Πως το κατάφερες;
Τι θέλεις;
Δε σε χρειάζομαι πια, εσύ με έμαθες να ζω χωρις εσένα.
Δημιούργημα σου όλο αυτό.
Δε σου αρέσει; Εγώ πάλι το συνήθισα..
Η μοναξιά της νύχτας μόνο δε συνηθίζεται..
Κάθε βράδυ, κάθε σκοτάδι σου μιλάω, σου χαμογελάω και κάπου στο ξημέρωμα σε αφήνω λέγοντας σου καλημέρα.
Και προσπαθώντας να θυμηθώ τη φωνή σου αποκοιμήθηκα.
LoveLetters