Γράφει η Πράξια Αρέστη
Μου λες ότι κουράστηκες. Μου λες πώς όλα είναι εναντίον μας. Οι συγκυρίες, ο χρόνος, οι άνθρωποι.
Το νιώθω πώς σε χάνω πάλι. Πώς απομακρύνεσαι. Πώς τα παρατάς.
Δε θες άλλο να παλεύεις με την κακιά μας τύχη, δε θες άλλο ένα πρόβλημα πάνω στο κεφάλι σου. Σε κούρασε η ζωή.
Νιώθεις πώς απέτυχες σε όλα, νιώθεις ότι εμείς οι δύο δεν έχουμε κανένα μέλλον άρα και κανένα παρόν. Θες να πάρεις τον εύκολο δρόμο και να τρέξεις ξανά μακριά μου.
Νομίζεις πώς έτσι όλα θα είναι ευκολότερα.
Νομίζεις πώς η απουσία μου θα σε ελαφρύνει. Με έχεις αλλάξει στρατόπεδο. Το μυαλό σου με έβαλε με τους αντίπαλους. Γιατί; Κάνω λάθη ναι, δεν είμαι τέλεια ναι. Δεν ξέρω να βρίσκω κάποτε τις σωστές λέξεις που θες ν’ ακούσεις για να σου τις πω. Δεν ξέρω πώς να είμαι μαζί σου ενώ είμαι μακριά σου και να μη σαλτάρει κάποτε το μυαλό. Μου λείπεις και γεμίζω ανασφάλειες για τις στιγμές που χάνουμε, για το χρόνο που περνάει και μεγαλώνουμε χώρια, για το τόσο λίγο που απομένει για μας.
Έγινα, χωρίς να το θέλω, μέρος του προβλήματος. Και το μόνο που ήθελα ήταν να ήμουν το πιο όμορφο κομμάτι της ζωής σου.
Απέτυχα να σε κάνω ευτυχισμένο όσο κι αν προσπάθησα. Απέτυχα να σε κρατήσω εδώ μαζί μου και ζωντανό.
Μου λες πώς όλα είναι εναντίον μου. Και πώς η ζωή δε μας θέλει μαζί. Να δω τα σημάδια του πεπρωμένου και να τα δεχτώ. Να παραιτηθώ απ’ αυτόν τον έρωτα. Να σε παρατήσω μέχρι να βρεις τον εαυτό σου.
Να σου πω κάτι όμως; Δε θέλω να τα παρατήσω. Κι εγώ κουράστηκα, όμως, προσπαθώ να μη χαθώ σ’ όλα αυτά που καταπιέζουν τα αισθήματά μου, τις ελευθερίες μου και την αγάπη μου για σένα.
Κι εγώ πονάω κι απογοητεύομαι κάθε φορά που μου λες “έχω δουλειά, δε θα τα καταφέρω” ή όταν δεν καταφέρνουμε τελικά να συναντηθούμε, όμως, αυτή η απογοήτευση περνάει την επόμενη μέρα, όταν πάω να σου στείλω το πρώτο μήνυμα και είσαι ακόμη εκεί.
Είσαι ακόμη εκεί στην άλλη άκρη της οθόνης και σε λίγη ώρα θα μου πεις “καλημέρα”. Αυτή η λέξη μόνο από το στόμα σου ακούγεται τόσο ωραία. Όλες οι λέξεις όταν βγαίνουν από το στόμα σου αποκτούν μιαν άλλη βαρύτητα. Και οι καλές αλλά δυστυχώς και οι άσχημες.
Γάμα τα λεφτά, γάμα το τις δουλειές και το χρόνο που μας πιέζει. Ξέχνα όλα αυτά που μας χωρίζουν και κράτα αυτά που μας ενώνουν. Αυτές τις λίγες στιγμές που κοιταζόμαστε και χάνεται ο κόσμος. Αυτά τα λίγα λεπτά που μιλάμε και φιλιόμαστε και τα πάντα μέσα μας ηρεμούν.
Κάπου και κάπως μπορούμε να κρατήσουμε λίγο ρομαντισμό μέσα μας στα δύσκολα χρόνια που περνάμε.
Κάποτε όταν ήμασταν μικροί όλα ήταν πιο εύκολα θυμάσαι; Τότε, όμως, δεν ήμασταν έτοιμοι να ερωτευτούμε. Είχαμε αντιπάλους τους εαυτούς μας. Ακόμη και το πολύ μαζί σκοτώνει όπως και το πολύ λίγο. Κάπου στη μέση θα τα βρούμε.
Και μη σκέφτεσαι εμένα. Εγώ ποτέ δεν ήμουν για τα εύκολα μωρό μου. Εγώ πάντα σήκωνα το ασήκωτο βάρος στους ώμους μου χωρίς να φωνάζω, για να μην καταλάβουν αυτοί που αγαπώ ότι πονάω. Ποτέ δεν παραπονέθηκα για τα δύσκολα που έπρεπε να περάσω χωρίς να μπορώ να μιλάω σε κανέναν.
Παλεύω μόνη μου με τους δαίμονες μου κι αναγνωρίζω τα ελαττώματά μου για να τα βελτιώσω.
Αντέχω και για τους δυο μας. Αρκεί πάντα στην άλλη γραμμή να βλέπω ν’ αναγράφεται το όνομά σου. Αρκεί να μη μου θυμώνεις και να μη μ’ αποπαίρνεις. Αρκεί να μη φεύγεις. Γιατί εκεί οι δυνάμεις κι οι αντοχές μου χάνονται. Κάπου χάνομαι κι εγώ.
Είσαι η αχίλλειος μου πτέρνα το παραδέχομαι. Δεν μπορώ να σου πω ποτέ όχι. Ακόμη κι όταν μου ζητάς να φύγω. Δεν μπορώ να σου χαλάω χατήρι. Ούτε να σε βλέπω λυπημένο. Ούτε να σε βλέπω να με πολεμάς.
Δεν ξέρω αν ποτέ ο τροχός γυρίσει κι έρθουν όλα υπέρ μας. Δεν ξέρω αν μια μέρα συναντηθούμε χωρίς να πρέπει ξανά να αποχωριστούμε. Όμως, γι’ αυτές τις μικρές στιγμές που μοιραζόμαστε στο υπογράφω ότι θα παλέψω μέχρι το τέλος.