Γράφει η Έφη Νερούτσου.
Την γνώρισα όταν αποφάσισα να σπουδάσω δημοσιογραφία. Την έλεγαν Χριστίνα Βραχάλη. Ήταν κούκλα και από ότι μάθαινα μία από τους καλύτερους της αθλητικής δημοσιογραφίας.
Εγώ δεν ήμουν ούτε η πιο ήσυχη ούτε η πιο νορμάλ μαθήτρια που θα μπορούσε να έχει. Είχα πάντα την λογική του “έλα μωρέ και τι έγινε”.
Έφτασα μισή ώρα αφού είχε αρχίσει το μάθημα και εγώ το έβρισκα πολύ λογικό το να μπω μέσα.
-Έφη, έχεις αργήσει μισή ώρα. Που πας;
-Ε ναι το ξέρω. Και;
Ήταν η πρώτη και η τελευταία φορά που πήγα στο μάθημα της. Δεν την συμπαθούσα.
Η ζωή όμως έχει το δικό της πρόγραμμα και δεν σε ρωτάει για τίποτα. Μετά από ένα χρόνο από το τέλος των σπουδών μου και αφού πήρα το πτυχίο μου, βγήκαμε για καφέ, για κάποιο λόγο που δεν θυμάμαι.
Είχα ξεχάσει με έναν μαγικό τρόπο και ότι δεν την συμπαθούσα και όλα. Γελάγαμε, βγάζαμε φωτογραφίες και ξαφνικά βρεθήκαμε να λέμε τα προσωπικά μας.
Για να μην λέω και πολλα. Η Χριστίνα είναι αυτή που σχεδόν κάθε βράδυ θα κοιμηθούμε μαζί. Είναι αυτή που θα γελάσει επειδή κάθομαι με τις ώρες και μιλάω με τον Τσίλι τον σκύλο της.
Είναι αυτή που θα μου πει “Δεν σε ακούω καλά, τι έγινε; “. Είναι αυτή που θα μου πει “Πάρε με ότι ώρα θες να έρθω να σε πάρω”. Είναι αυτή που μου είπε “Πω, πρέπει να σου βγάλω ένα ζευγάρι κλειδιά. Δεν γίνεται άλλο αυτό”. Οι φίλες της έγιναν φίλες μου με μία άνεση λες και τις ήξερα χρόνια. Η Σταυρούλα θα με πάρει δυο φορές την ημέρα. Την μία για να δει αν είμαι καλά και την δεύτερη για να με ρωτήσει αν έφαγα για να μου μαγειρέψει. Όπως καταλαβαίνετε, τις αγαπώ το ίδιο και τις δύο.
Η Χριστίνα είναι όμορφη, είναι επιτυχημένη και ο πιο καλός άνθρωπος που μπορείς να γνωρίσεις. Εε βασικά, είναι εκνευριστικά καλός άνθρωπος. Βλέπει πάντα την θετική πλευρά των πραγμάτων και για να σου πει “αντίο” πρέπει να έχεις το ταλέντο να την φέρεις στο αμήν.
Έχω πολλούς φίλους άντρες και όλοι θέλουν να την γνωρίσουν. Όλοι βλέπουν την εκπομπή της και όλοι την χαζεύουν. Καμαρώνω για αυτήν, για όλα όσα έχει καταφέρει και συνεχίζει να καταφέρνει μόνη της. Δουλεύει όλη μέρα και πάντα όσο κουρασμένη και να είναι θα σε ρωτήσει πως πέρασες την μέρα σου, αν είσαι καλά και αν έφαγες.
Την αγαπάω γιατί είναι πάντα ευγενική, το χαμόγελο της είναι πάντα στην θέση του και γιατί όταν δεν είμαι καλά μου παίρνει πατατάκια και παραγγέλνουμε σουβλάκια. Την αγαπάω γιατί είναι καλός άνθρωπος και με λύπη λέω πως σπανίζουν τέτοιοι στην εποχή μας. Την αγαπάω γιατί όταν είμαστε για ποτό και την πλησιάζουν για φωτογραφίες πότε δεν έχει κατσουφιάσει ή να πάρει ύφος “Καλά δεν βλέπει ότι πίνω ποτό; Τι με ενοχλεί;”.
Η Χριστίνα Βραχάλη είναι η κολλητή μου και την ευχαριστώ για όλα.
Βραχαλάκι μου, κάθομαι στο μπαλκόνι μου, πίνω κρασί και εύχομαι σε πολλές ακόμη ευτυχισμένες στιγμές, σε γέλια, σε καλούς ανθρώπους γύρω μας, σε διακοπές και φωτογραφίες που θα κοιτάμε για πολλά χρόνια και θα γελάμε.
Σ´ αγαπώ πολύ!
LoveLetters