Γράφει η Μαρία Σταματοπούλου
Σε είδα να με κοιτάς.
Στεκόσουν στην απέναντι πλευρά.
Τα μάτια πίσω από τα γυαλιά σου, σάστισαν.
Ήσουν βέβαιος πως είχα μετακομίσει.
Σε κοίταξα ελάχιστα.
Τί να πουν άλλωστε αυτά τα ρημάδια μάτια μου…
Τί άλλο να αποκαλύψουν..
Τί στα κομμάτια άλλο να σου δείξω.
Άντρα άδικε.
Άντρα εγωιστή και πεισματάρη.
Έτρεμα και το ένιωσες.
Αγκάλιασα το μεγάλο μου καρότσι , στηρίχτηκα ολόκληρη πάνω του φοβούμενη μην λυγίσουν τα πόδια και απομακρύνθηκα.
Φυσικά πίσω στην πλάτη μου ένιωθα τα μάτια σου.
Αυτά τα ολοκάθαρα πράσινα μάτια σου που ανοίγουν της θάλασσας το κύμα στα δύο.
Που σχίζουν Του Θεού τα σύννεφα στην μέση και σχηματίζουν γαλανόλευκες καρδιές.
Καρδιές που στάζουν αγάπη ρε.
Αληθινή αγάπη.
Σε προσπέρασα και ενώ τα θεμέλια της γης σείονταν, εγώ συνέχιζα ευθεία την πορεία μου, αλλού πατούσα και αλλού βρισκόμουν.
Οι μνήμες αναζωπύρωσαν την φωτιά.
Σε άλλον διάδρομο σε είδα από απόσταση.
Αναστατωμένος, νευρικός.
Άντρα δειλέ, άντρα άδικε.
Ιδρωμένος κοιτούσες ανυπόμονα δεξιά και αριστερά.
Πίσω σου βρισκόμουν, πώς να με έβλεπες.
Πάντα πίσω σου, να τρέχω να κολλήσω τα σημάδια σου και τις λύπες σου.
Να προσπαθώ με ένα τόσο δα πινέλο να ζωγραφίσω το όνειρο της καρδιάς μας.
Άντρα με μοναδική ομορφιά..
Άντρα πεισματάρη…
Εσύ χάνεις βρε!
Εσύ πονάς περισσότερο γιατί ενώ το ήξερες βρε, εμείς οι δύο μαζί κάνουμε ένα τέλειο ένα.
Σε αυτό το ένα, άντρα εγωιστή, έκανες πίσω να πορευτώ μόνη μου μπροστά.
Άντρα άδικε…
Με είδες και λύγισε η ψυχή σου..
Η αγάπη άντρα άπονε, βρε, θέλει δύο σε ένα σώμα βρε.
Για ακόμη μία φορά..
Αντίο άντρα άδικε.