Γράφει η Οδύσσεια
Δε βαριέσαι, ένας μαλάκας ακόμα. Τι να κάνουμε έτσι είναι η ζωή. Άλλοτε κερδίζεις και άλλοτε χάνεις. Εγώ από σένα έχασα.
Έχασα το χρόνο μου, την ενέργεια μου και την πίστη μου στους άντρες. Νόμιζα πως αυτήν τη φορά δεν έκανα λάθος, πως διάλεξα σωστά.
Νόμιζα πως άξιζε να προσπαθήσω να αφεθώ, νόμιζα πως μπορούσα να σε εμπιστευτώ, αλλά νόμιζα.
Η αλήθεια είναι πως πίστεψα στα ψέματα σου, στις υποσχέσεις σου, στα μεγάλα λόγια σου και στην σιγουριά που έδειχνες. Πίστεψα κάθε σου λέξη. Πίστεψα πως με αγαπούσες όπως έλεγες, πως θα ήσουν πιστός, πως με νοιαζόσουν, πως έκανες όνειρα για μας και πως ήμουν για σένα κάτι ξεχωριστό.
Μπούρδες! Τίποτα από όσα έλεγες δεν εννοούσες. Με την πρώτη ευκαιρία, με το πρώτο χατήρι που σου χάλασα έγινες ένας άλλος ή μάλλον έγινες ο πραγματικός σου εαυτός. Έπεσαν οι μάσκες και δίχως να χάσεις καρό με αντικατέστησες με συνοπτικές διαδικασίες. Χωρίς καμία ενοχή με διέγραψες και συνέχισες την πορεία σου, πετώντας ότι είχαμε στο καλάθι των αχρήστων.
Τίποτα από ό,τι ζήσαμε δεν σε άγγιξε και τίποτα δε σε σταμάτησε από το να πληγώσεις τα αισθήματα μου. Χωρίς καμία εξήγηση με πέταξες στο κενό. Και δυστυχώς για μένα η προσγείωση μου ήταν δύσκολη, γιατί είχες φροντίσει να με ανεβάσεις ψηλά.
Μου πήρε καιρό να συνέλθω από τέτοια πτώση. Άργησα, αλλά κατάλαβα ότι είχα πέσει θύμα στη γοητεία σου και απλά μου φέρθηκες όπως φερόσουν σε όλες για να με ρίξεις . Μπράβο σου, τα κατάφερες.
Μου είπες παραμύθια και τα πίστεψα. Τόσο αφελής ήμουν, τόσο χαζή. Αλλά να ξέρεις, τα κατάφερα και σε ξεπέρασα, αλλά δε σε ξέχασα. Ακόμη σε θυμάμαι. Και όταν με ρωτούν για σένα απαντώ: «Δε βαριέσαι, ένας μαλάκας ακόμα.» Έτσι, με αυτόν τον τρόπο σε κρατώ ζωντανό στη μνήμη μου. Όπως ακριβώς σου αξίζει.