Γράφει η Κορίνα Παπαδοπούλου
Μα τι συναίσθημα και ο έρωτας; Σαν αεράκι καλοκαιρινό. Δεν το βλέπεις μα μπορεί να σε αγγίξει. Μπορεί να έρθει και να δροσίσει το κορμί σου όταν το καίει ο ήλιος. Σαν χάδι, που εσύ κλείνεις τα μάτια και απλώς αφήνεσαι στο άγγιγμα του. Που όλα τα πρέπει, τα μη και οι αναστολές πέφτουν, εξαφανίζονται.
Για τον έρωτα πρέπει να τα παίζεις όλα για όλα. Ακόμα κι αν εκ πρώτης όψεως φαίνεται για χαμένη υπόθεση. Κι εκεί θα πρέπει να παλεύεις. Ο έρωτας είναι για εκείνους που τον διεκδικούν, που παλεύουν με νύχια και με δόντια. Για όλους εκείνους που έχουν το θάρρος, τα κότσια και το τσαγανό να πουν όλα όσα νιώθουν. Μόνο για εκείνους. Για όλους τους άλλους που υποτίθεται πως νιώθουν μα το κρύβουν, όχι αυτό δεν είναι έρωτας. Όταν ερωτεύεσαι φοβάσαι, όχι την απόρριψη μα να μην χάσεις τον άνθρωπο. Δεν μπορείς να διανοηθείς πως ίσως κάπου κάποτε το μαζί να είναι η πραγματικότητα και να μην εκφράζεις όσα νιώθεις.
Να χάσεις την ευκαιρία να νιώσεις πίσω αυτόν τον έρωτα. Να δεις αυτό το βλέμμα γεμάτο πάθος προς το άτομο σου, όχι από οποιαδήποτε μάτια, αλλά από τα μάτια του. Δεν αντέχεις να χάσεις την ευκαιρία να είσαι το κοριτσάκι του, να σε φωνάζει ‘’μάτια μου’’. Να ξυπνάς στην αγκαλιά του Κυριακή πρωί μα να κάνεις πως ακόμα κοιμάσαι για να μην χρειαστεί να φύγεις από την φωλιά του έρωτα σας.
Συγγνώμη μα οι υπόλοιποι απλώς δεν θέλετε αρκετά. Βεβηλώνετε την έννοια του έρωτα, τον έρωτα τον ίδιο.
Για τον έρωτα λοιπόν αξίζουν όλες οι θυσίες. Αξίζει να παλέψεις, να προσπαθήσεις, να βγεις από το κουτάκι σου. Ο έρωτας αξίζει θυσίες που μόνο ένας πραγματικά ερωτευμένος είναι άξιος και σε θέση να κάνει. Όλοι οι υπόλοιποι είστε απλώς θεατές ενός φερέλπιδου έρωτα, μιας πλάνης και τίποτα περισσότερο. Έτσι για να μην αυταπατάστε.