Γράφει η Κική Γιοβανοπούλου
Ανθρώπινο να κάνεις λάθος. Ποιος είναι τέλειος εξάλλου; Ανθρώπινο να κάνεις λάθος και είναι σπουδαίο να το αναγνωρίζεις και να προσπαθείς να επανορθώσεις. Είναι όμως πάντα εφικτό; Είναι πάντα μια “συγγνώμη” αρκετή;
Αν έχεις σπάσει τον άλλον σε κομμάτια με το λάθος σου, αν τον έχεις διαλύσει, αν του έχεις καταστρέψει τα πάντα του, τι να του κάνει μια “συγγνώμη”; Τι νόημα έχει μια “συγγνώμη”, αν το λάθος σου έχει σηκώσει κύματα που δεν κατευνάζονται; Τι νόημα έχει, αν έχει ανοίξει ρήγματα που δεν κλείνουν; Τι νόημα έχει, αν του ρήμαξες παρόν και μέλλον; Τι νόημα έχει και για ποιον;
Τι να την κάνω τη “συγγνώμη” σου, όταν οι πράξεις σου έγιναν δόλια και με σκοπό; Τι να την κάνω, αν η μετάνοιά σου ήρθε αφότου τα αποτελέσματα των πράξεών σου, μου έκαναν ανεπανόρθωτη ζημιά;
Δεν μπορείς να συγχωρείς τα πάντα. Δεν μπορείς! Καμιά φορά, επιλέγεις να μην δώσεις συγχωροχάρτι, ηρεμώντας έτσι τη συνείδηση του άλλου. Καμιά φορά, επιλέγεις να την αφήσεις να φλέγεται, όπως ίσως οι πράξεις του έριξαν εσένα στις φλόγες.
Μπορεί να σε πουν σκληρό, άκαρδο, κακό… οτιδήποτε, δυστυχώς όμως, δεν γίνεται να συγχωρείς τα πάντα. Ειδικά αυτά που έγιναν με πλήρη συνείδηση και σε φόρτωσαν με συνέπειες, που θα τις κουβαλάς για πάντα.
Δεν μπορούμε να συγχωρούμε πάντα, τα πάντα. Δεν μπορούμε να είμαστε πάντα τόσο μεγαλόψυχοι. Δεν μπορούμε κι ίσως δεν πρέπει πάντα, γιατί αυτό θα σήμαινε πως κάνουμε κακό σε μας τους ίδιους.
Καμιά φορά, αυτοί που κάνουν ολέθρια λάθη, δεν θα πρέπει να ψάχνουν σε αυτούς που πληγώνουν, τους τρόπους για να ηρεμούν την ψυχή τους. Δεν θα πρέπει, γιατί κι οι ίδιοι οι πληγωμένοι θα πρέπει να βρουν τους δικούς τους τρόπους να γιατρέψουν τις πληγές τους. Ίσως έτσι αυτοί που πληγώνουν με τα λάθη τους, καταλάβουν πως θα πρέπει να είναι πιο προσεχτικοί με τις άλλες καρδιές. Ίσως έτσι καταλάβουν, αν τους τιμωρήσει η ίδια τους η συνείδηση. Αν έχουν…