Γράφει η Ηρώ Αναστασίου.
Μία μέρα θα βρω τις κατάλληλες λέξεις, που θα είναι τόσο απλές και θα τις καταπιείς κατευθείαν. Μια μέρα θα ξυπνήσω απ’τον λήθαργο της σκέψης μου και θα με καταλάβεις. Δεν κατάλαβες τι μου έλειπε. Δεν μου λείπει αυτό που έδειξες να είσαι. Μου λείπει αυτό που νόμιζα ότι ήσουν. Νόμιζα ότι θα άντεχες το φορτίο μου, όπως άντεξα κι εγώ το δικό σου. Μην στέκεσαι σαν εκλαμψία δίπλα μου, δεν το αντέχω.
Η ζωή είναι πολύ μικρή, για να είσαι φυσιολογικός. Αυτήν την διαφορετικότητα λατρεύω. Αυτήν που σε κάνει να νιώθεις ελεύθερος, αυτήν που είναι μια όαση μες στην ψυχή μου. Είμαι απούσα, απόμακρη κι αδιάφορη πλέον. Έγινα εσύ, γι’αυτό μην παραπονιέσαι. Τα συναισθήματά μου ήταν πάντα άγρια άλογα. Δεν έχω άλλωστε παράπονο, γιατί δεν θά’θελα να ήταν διαφορετικά.
Το δικό μου πάθος δεν έλκεται απ’την αδιαφορία, ούτε τα ημίμετρα. Ούτε σέρνεται στην δύνη και στην κάθε δύνη που την επιθυμεί. Γι’αυτό σου λέω, δεν μπορώ να συμβιβαστώ. Δεν μπορώ να βρέχω το στόμα μου με ψέματα και το κορμί μου με χλιαρές ανάσες. Και φτάνουμε σε ένα σημείο που σπάμε κι εκεί που μας ένοιαζαν όλα, ξαφνικά δεν μας νοιάζει τίποτα.
Και κάθε που λαξεύω τις λέξεις σε διαφθείρω, γιατί στάθηκα πάντοτε δίπλα σου. Λείψε σαν κάτι που δεν είχα. Λείψε σαν αυτό που δεν θα ξαναδώ και κατέκλυσε την καρδιά μου με αφάνεια. Γιατί δεν μου λείπει αυτό που έδειξες να είσαι, μου λείπει αυτό που νόμιζα ότι ήσουν.