Γράφει η Κατερίνα Μαυρίδου
Εμείς δεν ζήσαμε κανέναν έρωτα, αγάπη μου.
Πόλεμο κάναμε από την πρώτη στιγμή.
Ξέσκισμα των ψυχών μας εκατέροθεν. Θα πονάς, θα σε πονάω. Θα με πληγώνεις, θα σε πληγώνω.
Θα σε αφήνω, θα με αφήνεις.
Και μετά ένα σμίξιμο που έμοιαζε με το αποκορύφωμα του πιο απάνθρωπου πολέμου.
Τίποτα ροζ δεν είχε αυτό που ζήσαμε.
Στα καλά μας έμοιαζε με άνεμο και στα ανάποδά μας με καταιγίδα από εκείνες που ξεριζώνουν τα πάντα στο πέρασμά τους.
Έτσι κι εμείς.
Ξεριζώσαμε από μέσα μας κάθε ίχνος ρομαντισμού, κάθε ικμάδα συναισθήματος.
Δεν μας άξιζε να ζήσουμε έναν έρωτα.
Δυο εγωισμοί ήμασταν που θέλαμε να επιβληθούμε ο ένας στον άλλο.
Δυο περηφάνειες που δεν τόλμησαν να σκύψουν το κεφάλι.
Όχι, δεν μας άξιζε ο έρωτας.
Δεν μας άξιζε η τρυφερότητα. Δεν μας άξιζε το “μαζί”. Δεν μας άξιζε η ευτυχία.
Γιατί εμείς το μόνο που θέλαμε ήταν το απόλυτο.
Μα το απόλυτο αγάπη μου, θέλει θυσίες. Θέλει εγωισμούς που ταπεινώνονται και περηφάνειες που γονατίζουν.
Πάρε τώρα τον εγωισμό σου αγκαλιά, θα πάρω κι εγώ τον δικό μου.
Κι αν ξεχαστείς και φανερώσεις καμιάν αλήθεια σου, μη φοβηθείς.
Δεν πίστεψα ποτέ πως ένιωσες, για να το κάνω τώρα.