Δεν είναι ο έρωτας που πονάει. Οι μνήμες είναι που πληγώνουν!

Γράφει o Αλέξανρος Χωριανούδης

Ο έρωτας δεν πονάει, η μνήμη είναι εκείνη που πληγώνει.
Ο έρωτας σου χαρίζει φτερά, η μνήμη ζητάει να τα πάρει κάποια μέρα πίσω βίαια.
Ο έρωτας σε κάνει να νιώθεις ανίκητος, η μνήμη σε βουλιάζει στα τάρταρα της αβύσσου.
Ο έρωτας σε κάνει να χαμογελάς χωρίς λόγο κι αιτία στη μέση του δρόμου, η μνήμη αφήνει τα δάκρυα σου να τρέχουν ανεξέλεγκτα.
Ο έρωτας σε κάνει ν’αντέχεις  και να ονειρεύεσαι, η μνήμη σου χτίζει ένα αβάσταχτο κλουβί θλίψης και ‘κει μέσα σε φυλακίζει.
Ο έρωτας σε στέλνει ένα βήμα παραπέρα, ξεπερνάς τον εαυτό σου και θέλεις να γίνεις καλύτερος, η μνήμη σου χτυπάει ελαφρά την πλάτη με συμπόνοια και σου ψιθυρίζει πως δεν ήσουν αρκετός.
Ο έρωτας σε μεθάει, η μνήμη σε ξεχνάει.
Ο έρωτας σου χαρίζει μια γλυκιά κούραση, η μνήμη σαν βαριά σκιά κυκλώνει το κορμί σου και σ’αφήνει ανήμπορο να περπατήσεις.
Ο έρωτας σου χαρίζει στιγμές, η μνήμη τις αναπολεί.
Ο έρωτας σε κάνει αναρχικό κι επαναστάτη, η μνήμη σε παρατάει στον μικρόκοσμο σου.
Ο έρωτας σε ολοκληρώνει, η μνήμη , πάντα θα ψάχνει το κομμάτι που σου λείπει.
Ο έρωτας δεν πληγώνει, η μνήμη είναι εκείνη που έρχεται αργά τις νύχτες κι αν την αφήσεις, σιγά σιγά σ’αποτελειώνει.