Γράφει ο Nickolas M.
Άκουγα κι εγώ διάφορα από δω κι από κει κατά καιρούς. Για αγάπη, πίστη, αφοσίωση, φροντίδα, πάθος κλπ. Μειδιούσα κι έλεγα μπράβο σε όσους το ζείτε, αλλά μέσα μου δεν είχα πειστεί ότι όντως υπάρχει. Το μόνο που έβλεπα δίπλα μου ήταν μιζέρια, αγώνα για επιβίωση, ρουτίνα. Και κυρίως, συμβιβασμό. Πολύ συμβιβασμό.
Άνθρωποι που αποδέχτηκαν ότι «έτσι είναι η ζωή» και «τί να κάνεις», φίλοι που μπήκαν στο τρυπάκι της καριέρας ή ένιωθαν συνεχή διάψευση προσδοκιών. Ακόμα χειρότερα, γονείς που άλλα περίμεναν και άλλα βρήκαν όταν μπήκαν στον χορό της μητρότητας/πατρότητας…
Δε σου κρύβω ότι κι εγώ τέτοιος ήμουν. Έπαιρνα αξία όταν άκουγα επαίνους για την επίτευξη των στόχων της εταιρείας. Κι ας ένιωθα στραγγισμένος από πνευματικές δυνάμεις. Ένιωθα σπουδαίος όταν άκουγα σχόλια για την σπουδαία οικογένεια που έφτιαξα. Κι ας μην ήξερε κανείς τί πόνο και δάκρυ περιέχει κάτι τέτοιο και πόσο σε αδειάζει σαν άνθρωπο συνέχεια να προσπαθείς για το – δικό τους – καλύτερο.
Ένιωθα ήρωας όταν με γέμιζαν με «μπράβο» που ανέλαβα κι άλλους ρόλους που δεν τους είχα επιλέξει, επειδή αυτοί που υποτίθεται θα τους είχαν, έκαναν πίσω. Επειδή δεν μπορούσαν, δεν άντεχαν, δεν προλάβαιναν, ή απλά αισθάνθηκαν ότι τους ξεγέλασαν και τώρα αρνούνται να παίξουν το παιχνίδι με άλλους κανόνες.
Και εγώ προχώραγα στην – ας πούμε – ζωή σηκώνοντας ένα ασήκωτο βάρος. Αλλά τελικά όντως η ζωή έχει εκπλήξεις. Και να που δεν είναι πάντα δυσάρεστες. Και να που τελικά μπορεί και να υπάρχει ανταμοιβή για την υπομονή. Και να που τελικά ίσως δεν τα κάναμε όλα στραβά κι ανάποδα. Και να που ήρθες εσύ από το πουθενά και σήκωσες μαζί μου την πέτρα.
Κι είχες τα ίδια παράπονα, την ίδια αγωνία, την ίδια αίσθηση αδικίας, ότι άξιζες πολλά περισσότερα από αυτά που πήρες και χρεώθηκες αχρείαστα χρέη και επιλογές άλλων. Κι ήθελες κι εσύ να ξεφύγεις από τον ίδιο φαύλο κύκλο που άλλοι μας έριξαν. Από τους φυτευτούς ρόλους και τις τεχνητές ευθύνες.
Και να σου άξαφνα ένα υπέροχο κοινό σπιτικό. Μια υπεροχή κοινή ζωή. Μια αναπάντεχη ταύτιση απόψεων, προσδοκιών, ονείρων. Αλλά κυρίως, ανάγκη για αγάπη. Κανονική όμως, όχι σαν τις άλλες τις προκάτ, τις πλαστικές, τις κομμένες και ραμμένες σε περίεργα μέτρα.
Δική μας, ολόκληρη, γεμάτη, πλούσια. Με φροντίδα και αληθινό νοιάξιμο. Με πραγματική χαρά στην χαρά του άλλου. Με πόνο σαν να είναι δικός σου όταν πονά ο άλλος. Με το αίσθημα ότι μας εξελίσσει και δεν μας πάει πίσω το «μαζί». Γιατί είναι πηγαίο και αβίαστο κι όχι υποχρεωτικό.
Δεν ήξερα ότι υπήρχε τέτοια ζωή πριν σ’ αγαπήσω. Τη νόμιζα ουτοπία, παραμυθάκι, ευσεβή πόθο. Αλλά να που υπάρχει. Και τη ζούμε. Και τη χαιρόμαστε. Και την αγαπάμε. Με τα πάνω και τα κάτω της. Με την εύκολη κατηφόρα και τη δύσκολη ανηφόρα της. Κι είναι ωραίο. Είναι γεμάτο. Είναι ολόκληρο.
Είναι εμείς…