Γράφει ο Δημήτρης Ξυλούρης
Για τα απλά σου σ’ερωτεύομαι.
Για τον τρόπο που με κοιτάς και χαμογελάς.
Για τα χέρια σου που πλέκεις μέσα στα δικά μου, στο σινεμά.
Για τα μαλλιά σου που μυρίζουν πάντα θάλασσα.
Για το άγγιγμά σου που είναι σαν να περνά αέρας από πάνω μου.
Για τις σιωπές σου που δεν είναι αμήχανες, είναι γεμάτες από εμάς.
Για το γέλιο σου που ηχεί αβίαστα, γάργαρα.
Για τον τρόπο που με φροντίζεις ακόμα κι αν είσαι κουρασμένη.
Για τον τρόπο που κλείνεις τα μάτια σου τις νύχτες και μουρμουρίζεις το τελευταίο “σ’αγαπώ” της μέρας.
Για τα σημάδια που αφήνεις πάνω μου τις στιγμές που ο πόθος και το πάθος γίνονται φωτιά που μας καίει.
Για τα ταξίδια που φτιάχνεις για μας, σαν να ξέρεις πάντα εκείνες τις σκέψεις που ποτέ δεν σου είπα.
Για τα απλά σου σ’ερωτεύομαι, για τα δύσκολά σου σε αγαπώ.
Για όλα όσα είσαι σε κρατώ στα χέρια μου και σου ψιθυρίζω πως από όλα μου τα λάθη, ήσουν το πιο σωστό.