Για εκείνον τον έρωτα που θα σε κάνει να γελάς!

Γράφει ο Αλέξανδρος Χωριανούδης.

Να γελάς μωρέ κορίτσι μου.
Να γελάς με όλη σου την ψυχή. Δεν σου αξίζει ούτε το δάκρυ, ούτε η μουρτζουφλιά, ούτε κι η μιζέρια.
Να βρεις έναν άνθρωπο που να σου δώσει το πιο μεγάλο χαμόγελο που θα μπορούσες να έχεις.
Να σε κάνει να ξεχάσεις πληγές, προδοσίες, πόνους!

Να γελάς μωρέ κορίτσι μου.
Έτσι να ζεις το παραπάνω. Έτσι να ζεις τον έρωτα. Έτσι να ζεις τις επιθυμίες σου.
Έτσι αξίζει ο έρωτας. Μόνο.
Αξίζει να τον ζεις με φιλιά γεμάτα πάθος και πόθο. Αξίζει να τον ζεις με όλο σου το σώμα, με κάθε κύτταρό σου μα όχι με το μυαλό!
Να μην περνάει πια από το μυαλό ο έρωτας.
Να μην είναι βολικός. Να μην ταιριάζει και να μην χωράει στις νόρμες.
Να σε ξεσηκώνει και να σε παρασέρνει. Να σε πηγαίνει όπου φυσάει ο άνεμος.
Αυτό να γίνεσαι για τον έρωτα. Αέρας στα πανιά και να ταξιδεύεις.

Πάντα δυο. Ποτέ μόνη.
Πάντα μαζί. Πάντα μέσα σε μια αγκαλιά να κλείνει η μέρα σου.
Αλλιώς δεν λέγεται έρωτας.
Λέγεται ενθουσιασμός, καύλα, πείσμα, όχι έρωτας όμως.
Ο έρωτας, είναι εκτός λογικής, εκτός ορίων, εκτός κανόνων.
Τον ζεις, σε κατακτά, του υποτάσσεσαι.
Κι ακόμα κι αν σε κάνει να κλάψεις, στο τέλος του πάλι χαμόγελο θα σου φορέσει.
Αλλιώς, δεν είναι έρωτας!