Γράφει η Ηρώ Αναστασίου.
Κι εκεί που κατέληξα, είναι ότι τον έρωτα μέσα μου έχασα.
Τον θεό μέσα μου γύρευα.
Τον εαυτό μου διεκδικούσα πάντα.
Αυτόν που έχανα κάθε φορά που με πλήγωνες και κάθε φορά που με αγνοούσες.
Αυτόν άφηνα στη γωνία για να μην σου λείψει τίποτα.
Γιατί ο έρωτας δίνει ζωή!
Γιατί τον έρωτα μέσα σου ερωτεύεσαι, όχι τα πρόσωπα.
Τον θεό μέσα σου γυρεύεις, τον εαυτό σου διεκδικείς.
Βάλε μόνο ένα χαμόγελο και έλα.
Έτσι κι αλλιώς τι είναι ο έρωτας ψυχή μου;
Μια προσωπική εξέλιξη μέσα από τα μάτια του άλλου.
Ο ενθουσιασμός που αγγίζει τα όρια της παράνοιας.
Ένας οργασμός δίχως τέλος.
Μια λύτρωση αμοιβαία. μνήμες, μυρωδιές και γεύσεις μία μία μέσα σου.
Εποχές που ρυθμικά αλλάζουν η μία μετά την άλλη.
Κάτι στο στομάχι, κάτι εκεί, εδώ στο στέρνο.
Κάτι στη καρδιά, κάτι στο μυαλό.
Συναισθήματα γεμάτα που δεν φοβούνται να αποκαλυφθούν.
Από αυτά που δεν λέγονται με λέξεις, γιατί λέξεις δεν υπάρχουν ακόμα να τα εκφράσουν.
Εκείνα που ξεχειλίζουν από τα μάτια σου, όχι το στόμα.
Εκείνα που αν έχεις νιώσει, με καταλαβαίνεις.
Γιατί ο έρωτας είναι ελευθερία και ας το ξεχνάμε πολλές φορές.
Γιατί ο έρωτας είναι μέσα μας και πρέπει να στάζει “θέλω”.
Αυτό που πέθανε απ’τα μάτια μας.