Ποτέ δε θα καταλάβεις τον τρόπο που σε κοιτάζω.
Ποτέ δε θα αποκωδικοποιήσεις το παιχνιδιάρικο βλέμμα μου, που σου κρύβεται βουρκωμένο.
Τα μάτια μου κολλάνε πάνω σου και σε εξερευνούν, πόντο πόντο, ξανά και ξανά, σαν κάθε στιγμή να σε βλέπω για πρώτη φορά.
Ξέρεις, αγάπη μου, δεν είμαι κυκλοθυμική, ερωτευμένη είμαι, κι αυτό, όσο να πεις, προκαλεί απρόβλεπτες, συχνά αψυχολόγητες ενέργειες.
Δεν είναι ότι δε σου ‘χω εμπιστοσύνη, ούτε κι έχω χαμηλή αυτοπεποίθηση, μα ναι, ζηλεύω.. γίνομαι χαζή, παράλογη, ανυπόμονη..
Γιατί; Γιατί σε στερούμαι, δεν σε έχω όποτε λαχταρά η καρδιά μου..
Γιατί μου λείπεις, αφόρητα και βασανιστικά, ώρες ώρες, τόσο, που αποσυντονίζεται το μέσα μου, το κεφάλι μου δίνει εντολές που το ίδιο δεν εκτελεί.
Το κορμί μου υποφέρει, πονάει στην έλλειψη του δικού σου.
Κρυώνει χωρίς τη βελούδινη ζέστη που απλώνεις πάνω μου, κάθε φορά που με κλείνεις στη δυνατή σου αγκαλιά.
Ποτέ δε θα με δικαιολογήσεις, το ξέρω. Μπροστά σου θα είμαι πάντοτε ένα ανώριμο κοριτσόπουλο, ένα μεγάλο παιδί, που η ωριμότητα και η λογική σου δεν πρόκειται να το χωρέσουν.
Η αγάπη σου είναι αληθινή, το νιώθω.
Είναι το όπλο σου εκείνο που αμβλύνει τις γωνίες μου και στρογγυλεύει τα πάθη της ορμητικής καρδιάς μου.
Γαληνεύει τις θάλασσες που μαίνονται εντός μου.
Η αγάπη σου είναι εκεί, στέρεη κι ακλόνητη, σίγουρη για τον εαυτό της.
Παρατηρεί τη δική μου, γελώντας στοργικά, να χοροπηδάει σαν άγριο νεογέννητο αλογάκι, ατίθαση και ατρόμητη.
Να μ’ αγαπάς, μη σταματάς, και να με νιώθεις.