Γράφει η Σοφία Παπαηλιάδου
Υποφέραμε, τρομάξαμε, κλειστηκαμε, και τώρα ήρθε η ώρα σιγά σιγά να βγούμε από το καβούκι μας και να ζήσουμε σε νέες συνθήκες, με νέες νοοτροπίες.
Η ημερομηνια γράφει 28/06/2020 και το project «καλοκαίρι με Covid-19» εχει μόλις ξεκινήσει.
Παιδιά και σκύλος στο αυτοκίνητο, αξημέρωτα στο δρόμο και η κόκκινη κουκκίδα του προορισμού γράφει Κέρκυρα. Βασικά, γράφει Λευκιμμη. Ένα χωριό – ρίζα μου. Ένα μέρος που τα παιδικά μου όνειρα έχουν ακόμα χρώματα φωτεινά, ήχους από γέλια και μυρωδιά από θάλασσα, αλάτι και θυμάρι!
«Μαμά, αργουμε;»
Η ερώτηση του γιου μου με κάνει να γελάσω..
Δεν έχουμε φτάσει ούτε Πάτρα ακόμα..
Κι όταν ο Μορφέας τους έχει πάρει αγκαλιά, δυναμώνω τη μουσική και χάνομαι στις μνήμες μου.
Με βλέπω παιδί, στη θάλασσα των Αλυκών, εκεί στου Πετρακη, να φτιάχνω στην άμμο κάστρα. Να μπαίνω να κολυμπώ μαζί με τη μητέρα μου και να την ακούω να μιλά για τα δικά της χρόνια σαν παιδί.
Ακούω τις θείες μου να περνάνε από το σπίτι και να αφήνουν αυγά και ντομάτες, κι αμπελοφασουλα που τα λέμε εδώ.. έτσι χωρίς λόγο. Χωρίς κάποιος να το ζητήσει. «Γιατί έτσι είναι το χωριό».
Με βλέπω να περπατάω χωρίς να ισχύουν οι κανόνες της Αθήνας.
Με βλέπω με αγωνία να περιμένω τις Παρασκευές για να έρθει ο πατέρας μου από την Αθήνα..
Εδώ μιλάμε σε όλον τον κόσμο, χαιρετάνε τους αγνώστους και γεννιούνται οι φιλίες με ένα «θες να παίξουμε μαζί».
Ηγουμενίτσα.. Καράβι για Λευκιμμη..
«Έχει αλλάξει το χωριό μαμά;»
Αυτή την αγωνία έχω κι εγώ..
Οι δρόμοι ίδιοι, περνάω από το δρόμο που έζησα τα παιδικά μου καλοκαίρια.. όχι, οι παλιοί δεν είναι εδώ. Ούτε η Τασουλα, ούτε η γιαγιά μου, ούτε η Γιωργια.. είναι όμως εδώ ο Προκοπης, είναι ο Στεφανής και ο Γρηγόρης, δεν είναι εδώ οι παλιοί αλλά είναι εδώ η αύρα και τα γέννηματά τους.
Η ζέστη του μεσημεριού ζητάει θάλασσα! Η τελευταία στάση για να νιώσω τον τόπο μου «δικό μου».
Ω ναι.. ο παράδεισος μου είναι εδώ και εναρμονισμένος με την εποχή!
“Πηγαίνετε και κάντε βουτιά από τον πόντε” λέω στα παιδιά μου και με κοιτούν με εύλογη απορία.
Το γεφυράκι που βλέπετε…
Πάνε διστακτικά. Πατάνε με προσοχή. Την προσοχή της Αθήνας..
“Μαμά, είναι τέλειο το νερό..”
Το ξέρω παιδί μου.. σε ξαναβαφτιζει αυτή η θάλασσα. Σε ξαναγεννα!!
Κοιτάω γύρω μου, τα τραπεζάκια και οι καρέκλες έχουν εκμοντερνιστεί αλλά δεν χαλάνε την εικόνα. Οι ξαπλώστρες είναι πάντα εκεί, λίγες με τα καινούργια σωστά μέτρα, αλλά αρκετές για να χτίσουν καινούργιες παρέες και να ανταμώσουν οι παλιές..
Μυρίζει φρέσκο ψάρι.. να δεις που ο Πετρακης έχει κάνει μπιανκο..
“Μαμά, να πάρουμε παγωτό;”
Και τι με ρωτάς παιδί μου; Εκεί είναι το ψυγείο..
Ναι, σωστά, ακόμα είστε σε ρυθμούς Αθήνας..
Μόνο που εδώ, είναι ο επι γης παράδεισος και έχει θάλασσα μπροστά, αίσθηση ασφάλειας γύρω, σπιτικές μυρωδιές φαγητού, μεγάλα πανέμορφα χαμόγελα από την καινούργια γενιά, καλό καφέ και WiFi.. γιατί ακόμα και στον παράδεισο, κάποιοι πρέπει να δουλεύουμε!
Η ημερομηνία γράφει, 14/07/2020
Τα νέα για τον Covid-19 μαγκωνουν το μέσα μας.. Όπως κάθε μέρα η Αλέκα μου φτιάχνει καφέ και λέμε τα νέα.. τα παιδιά μου έχουν «ξεμουδιασει» από της Αθήνας το μαγκωμα.. τρέχουν πια πάνω στον ποντε κι άλλοτε κάνουν βουτιές, άλλοτε αποτυπώνουν το ηλιοβασίλεμα..
Στις διπλανές ξαπλώστρες είναι οι τρεις υπέροχες κύριες που έχουν έρθει παρεούλα και τα βραδιά παίζουν μπιρίμπα, λίγο πιο πέρα παιδιά φίλων, που ξαναβρεθηκαμε.
Μια καλημέρα που τη λες από καρδιάς σε γνωστούς κι αγνώστους.
Ο Χρήστος, από την νέα γενιά του μαγαζιού εξηγεί σε έναν τουρίστα λέξεις ελληνικές. Γελάω και του λέω να γράψει στις παροχές την εκμάθηση ελληνικών..
Ο Πέτρος είναι πανταχού παρόν.. και παρατηρεί, χαμογελά.. τι ωραία μωρέ αυτή η καινούρια γενιά που χαμογελά τόσο όμορφα!
Πολύτιμα τα μέρη που τα άγγιξε ο χρόνος εποικοδομητικά αλλά δεν τα αλλοίωσε. Πολύτιμοι οι άνθρωποι που φυλούν τις μνήμες σαν φυλαχτό. Πολύτιμοι οι τόποι που δεν ξεπουλήθηκαν και δεν βιάστηκαν στο όνομα του κέρδους.
Τελικά ο παράδεισος έχει διεύθυνση. Είναι εκεί που έχτισες τα παιδικά σου όνειρα. Εκεί που άφησες τις μνήμες σου ελεύθερες. Εκεί που σαν παιδί ένιωσες ανεμελιά και σαν ενήλικας, ασφάλεια..
Ο δικός μου παράδεισος είναι εδώ..
Έχει μυρωδιά και ήχους και ανθρώπινα πρόσωπα..
Ο δικός σου;