Γράφει η Κορίνα Παπαδοπούλου
Κακές συνήθειες, έχω κι εγώ μπόλικες από τούτες. Προσπαθώ καθημερινά να τις αποτινάξω από πάνω μου. Είναι στιγμές όμως που νιώθω τόσο ευάλωτη, θυμωμένη, πληγωμένη. Η μεγαλύτερη κακιά συνήθεια μου, εσύ.
Εσένα που όσο κι αν προσπάθησα να σε βγάλω από το μυαλό μου, δεν τα κατάφερα. Είσαι εκεί πάντα ριζωμένος. Λες και αρνείσαι πεισματικά να φύγεις. Λες και θέλεις να μείνεις, μα το ξέρω πως δεν το κάνεις, δεν τρέφω πλέον αυταπάτες.
Έτσι κι εγώ θολώνω τις σκέψεις μου με τις άλλες δυο κακές συνήθειες μου, που τόσο πολύ μισείς. Το τσιγάρο και την τεκίλα. Πάντα λευκή, με δυο παγάκια.
Αφήνω τον καπνό του τσιγάρου να με τυφλώσει, να με παρασύρει σε μια νεφέλη. Σαν να είμαι επάνω σε ένα σύννεφο συναισθημάτων και να πετάω. Να πετάω μακριά, από όλους κι από όλα. Μα κυρίως μακριά από εσένα.
Μα μια γουλιά από την τεκίλα, μου καίει τον λαιμό και να με επαναφέρει στην πραγματικότητα. Να συνειδητοποιώ πως δεν πετάω, μα είμαι στο έδαφος. Να νιώθω το σώμα μου βαρύ, πιο βαρύ από το κανονικό. Μόνο εσύ, μπορούσες κάποτε να με σηκώσεις. Τώρα πια όχι.
Δεν θέλω, απαγορεύω στον εαυτό μου να σε σκέφτεται. Να σε παρομοιάζει με την ευτυχία, γιατί δεν ήσουν ποτέ. Ήσουν εκείνος που με έκανε να μην αγαπώ τον εαυτό μου. Που κατάφερε να με κάνει να τον αγαπώ περισσότερο από εμένα. Να με βάζω πάντα σε δεύτερη μοίρα. Να είμαι η δεύτερη επιλογή.
Ανάβω ένα τσιγάρο ακόμη, το πακέτο αρχίζει να αδειάζει. Βάζω κι ένα δεύτερο ποτό. Έτσι, απόψε θα κάνω πάρτι με τις δυο αγαπημένες μου, κακές συνήθειες. Σήμερα από αντίδραση, θα πιώ και θα καπνίσω μέχρι να σε ξεχάσω. Εάν είναι φυσικά αυτό εφικτό. Μόνο και μόνο για να σου πάω κόντρα.
Μόνο και μόνο, γιατί θυμώνω τόσο πολύ με τον εαυτό μου που σου επιτρέπω να με φτάνεις σε αυτό το σημείο. Μόνο και μόνο επειδή ξέρω πως είσαι η αχίλλειος πτέρνα μου, το ευαίσθητο σημείο μου. Μόνο και μόνο επειδή, εάν μου έλεγες, έλα τώρα, σε χρειάζομαι, θα έτρεχα. Όχι. Ως εδώ. Δεν θέλω να μου το κάνω πλέον αυτό.
Βλέπεις δεν σε κατηγορώ. Τον εαυτό μου κατηγορώ. Για όλα όσα επέτρεπα να συμβούν. Για όλα όσα δεν έβαλα, απλώς μια τελεία. Ήσουν, είσαι και θα είσαι από τα σπουδαιότερα κομμάτια της ζωής μου. Μα συνάμα κι αυτό που κατέστρεψε αυτό που ήμουν. Δεν είμαι το κορίτσι που δίνεται άνευ ορών. Πλέον φοβάμαι.
Φοβάμαι να μην πονέσω ξανά. Μα ξέρεις κάτι; Δεν πιστεύω πως θα συναντήσω ποτέ μου κάποιον τόσο δειλό όσο ήσουν εσύ. Εφόσον πόνεσα τόσο μαζί σου κάθε άλλος πόνος μοιάζει απλώς χάδι.
Μετά από όλα αυτά, ένας νέος άνθρωπος αναγεννάται. Σαν φοίνικας μέσα από τις στάχτες μου. Απόψε μάτια μου θα είσαι το τελευταίο τσιγάρο που θα καπνίσω, η τελευταία τεκίλα που θα πιώ, όσο κι αν την αγαπώ αυτό το γλυκό κάψιμο, που μου αφήνει στον λαιμό.
Αύριο ξημερώνει μια νέα μέρα, μια ημέρα χωρίς εσένα ριζωμένο μέσα μου, μια μέρα που θα κάνω εμπάργκο στις σκέψεις που σε εμπεριέχουν. Από αύριο θα μπορώ να δώσω ολοκληρωτικά αυτό που είμαι κάπου αλλού. Κάπου που θα εκτιμήσουν εμένα, ολοκληρωτικά. Από αύριο θα είμαι ελεύθερη.