Γράφει ο Μόντε Κρίστο
Ας ξεκινήσουμε με μια παραδοχή: Όλοι θέλουμε να είμαστε ευτυχισμένοι στη ζωή μας. Αυτό το συναίσθημα που μας γεμίζει και δίνει νόημα στη ζωή μας.
Μας δίνει δύναμη να ξυπνάμε το πρωί, να χαμογελάμε και να είμαστε αισιόδοξοι.
Άρα λοιπόν, σκοπός του κάθε ανθρώπου είναι να είναι ευτυχισμένος.
Νομίζω ότι σε αυτό συμφωνούμε όλοι, σωστά;
Πάμε λοιπόν όμως στους παράγοντες που επηρεάζουν το συναίσθημα αυτό.
Μετά από μεγάλη εσωτερική αναζήτηση κατέληξα ότι δύο είναι οι κύριοι παράγοντες: οι σχέσεις του με τους άλλους ανθρώπους και τα αποτελέσματα των προσωπικών του επι-λογών.
Για μένα αυτά τα δύο είναι αλληλένδετα. Καλώς ή κακώς οι προσωπικές μας επιλογές ε-πηρεάζονται από το περιβάλλον μας (φίλους, οικογένεια κλπ). Ελάχιστοι είναι αυτοί οι άνθρωποι που αποφασίζουν μόνοι τους, ανεπηρέαστοι, με βάση την προσωπική τους ευ-τυχία και δεν ακούν κανέναν.
Και τους θαυμάζω αυτούς τους ανθρώπους. Ειλικρινά τους θαυμάζω.
Γιατί παίρνουν επάνω τους το βάρος των προσωπικών τους επιλογών και ξέρουν τι πρέπει να κάνουν για να ευτυχίσουν.
Ας μη γελιόμαστε: από τη στιγμή που γεννιόμαστε μέχρι τη στιγμή που πεθαίνουμε έχου-με μικρές φωνούλες στη ζωή μας. Φωνούλες που μόνο σκοπό έχουν να μας επηρεάζουν στο να παίρνουμε αποφάσεις με βάση τα κριτήρια των άλλων. «Να μεγαλώσεις να πα-ντρευτείς ένα καλό αγόρι», «να σπουδάσεις να γίνεις γιατρός» κλπ. Παρορμήσεις από τους άλλους για το “δικό μας καλό”.
Αυτό δεν είναι απαραίτητα κακό. Σίγουρα η οικογένειά σου, κατά βάση , θέλει να σε δει ευτυχισμένο. Να επιτύχεις.
Και άνθρωποι με εμπειρία στη ζωή προσπαθούν να σε σπρώ-ξουν κάπου που “θα είσαι ευτυχισμένος”. Αλλιώς ποιος ο λόγος να σε φέρουν στη ζωή.
Υπάρχει όμως μια μεγάλη παγίδα: το κάνουν σύμφωνα ΜΕ ΤΑ ΔΙΚΑ ΤΟΥΣ ΤΑ ΚΡΙΤΗΡΙΑ και πολλές φορές ΧΩΡΙΣ ΝΑ ΑΚΟΥΝ ΤΗ ΓΝΩΜΗ σου γιατί “ΞΕΡΟΥΝ ΚΑΛΥΤΕΡΑ”
Και κατά καιρούς βρίσκουν τρόπους να σε κατηγορούν: «φταίει η εφηβεία», «φταίει η καριόλα που σε ξεμυάλισε», «φταίει ο μαλάκας που πήγες και έμπλεξες».
ΚΑΝΕΙΣ όμως ΜΑ ΚΑΝΕΙΣ από αυτούς που νομίζουν ότι μπορούν να σηκώνουν το δάχτυλο και να σε κρίνουν δεν σε ρώτησε ποτέ τι σε κάνει ειλικρινά ευτυχισμένο.
Ας κάνουμε μια παύση. Δεν είμαστε όλοι οι άνθρωποι ίδιοι. Ο καθένας είναι διαφορετι-κός. Και ο καθένας διαμορφώνει τον χαρακτήρα του μεγαλώνοντας “ΩΣΤΕ ΝΑ ΜΠΟΡΕΙ ΜΕΓΑΛΩΝΟΝΤΑΣ ΝΑ ΠΑΙΡΝΕΙ ΤΙΣ ΑΠΟΦΑΣΕΙΣ ΠΟΥ ΤΟΝ ΚΑΝΟΥΝ ΕΥΤΥΧΙΣΜΕΝΟ”
ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΑ ΕΥΤΥΧΙΣΜΕΝΟ!!!
ΔΥΣΤΥΧΩΣ η τοξική ελληνική κοινωνία, που δεν έφυγε ποτέ από το χωριό έστω και αν κα-τοικεί στην Εκάλη ή στην Γλυφάδα, έχει συντηρήσει μέσα της κάποια στερεότυπα που ντε και καλά πρέπει να είναι ίδια για όλους: «Να μεγαλώσεις να παντρευτείς», «Να μεγα-λώσεις να πάρεις μια καλή κοπέλα», «Να σπουδάσεις να βρεις να πάρεις ένα καλό αγό-ρι», «να κάνετε παιδιά να ευτυχίσετε».
ΚΑΝΕΝΑΣ όμως ποτέ δεν κάθισε σε ένα τραπέζι να σου πει ότι «Σου δίνω τα εφόδια και τις εμπειρίες μου να αποφασίσεις τι θα κάνεις στη ζωή σου», «Κάνε ότι σε κάνει ευτυχι-σμένο», «αν τα φέρει καλά η ζωή και θέλεις μπορείς να κάνεις μια σχέση ή και να πα-ντρευτείς αλλιώς δεν πειράζει αρκεί να ζήσεις ευτυχισμένος/η».,
Έτσι λοιπόν μεγαλώνουν ανθρώπους που τους έχουν από πριν προδιαγράψει τη ζωή τους. Τι ΠΡΕΠΕΙ να κάνουν και όχι τι ΘΕΛΟΥΝ να κάνουν.
Για σταθείτε λίγο ρε παιδιά. Με ρώτησε εμένα κανένας αν θέλω να παντρευτώ; Με ρώ-τησε εμένα κανένας τι θέλω να κάνω στη ζωή μου; Πως θέλω να τη ζήσω; Ή θα γίνουμε όλοι γιατροί και δικηγόροι με παχυλά λεφτά κάθε μήνα, σπιταρόνα στην Εκάλη και την Μπελούτσι γυναίκα να μας αραδιάσει και 3 κουτσούβελα και να καθίσει ως ιδανική μη-τέρα σπίτι να τα μεγαλώσει αγαπώντας μας αιώνια; Και αυτό πάλι θα τους κάνει ευτυχι-σμένους ή όχι; Είναι αυτή η απόλυτη ευτυχία για όλους;
Δυστυχώς ή ευτυχώς δεν κάνουμε όλοι για γάμο. Δεν κάνουμε όλοι για οικογένεια. Δεν κάνουμε όλοι για γονείς. Δεν κάνουμε όλοι για πανεπιστήμιο. Δεν κάνουμε όλοι για σχέ-σεις. Δεν κάνουμε όλοι για πολιτικοί. Τι να κάνουμε τώρα;
Έτσι είναι η ζωή.
ΠΩΣ και ΠΟΙΟΣ λοιπόν θα μας μάθει να μετράμε την ευτυχία; Με ποιο κριτήριο;
Γιατί και εγώ και εσύ και όλοι μας δεν μπορούμε να ακούμε μια ζωή «Άντε πήγες 35 πότε θα βρεις μια κοπέλα να παντρευτείς», «Ξαδέρφη ακόμα ανύπαντρη; Άντε 32 πήγες.» Και να θέλεις να πάρεις ένα μαχαίρι και να τους σφάξεις όλους. Εκεί ΥΠΟΣΥΝΕΙΔΗΤΑ σου μπαίνει το σαράκι του γάμου, της σχέσης, της λάθος επιλογής που με μαθηματική ακρί-βεια θα σε οδηγήσει στην δυστυχία.
Και μετά Να τα διαζύγια, Να τα κερατώματα, Να οι αυτοκτονίες , Να οι ξυλοδαρμοί (α-ντρών και γυναικών), Να η ψυχολογική βία μέσα στο σπίτι, Να τα προβληματικά παιδιά γεμάτα ψυχολογικά, Να οι αυριανοί δολοφόνοι…
Αφού το πράγμα φαίνεται από την αρχή. Αφήστε τους ανθρώπους στη ησυχία τους. Αφή-στε τους να κάνουν τις επιλογές τους και να ευτυχίσουν.
Αφήστε τους επιτέλους να αντιμετωπίζουν τον κόσμο με αισιοδοξία, με χαμόγελο. Μην τους το στερείτε και αυτό.
Γιατί ΚΑΝΕΝΑΣ και ΠΟΤΕ δεν θα μπορέσει να μας πει Πως μετράμε την ευτυχία.
Και όποιος το πει λέει ψέματα.