Γράφει η Luna Punk.
Ο κόσμος δεν θα’ναι ποτέ ξανά ο ίδιος.
Ο κόσμος αλλάζει, αιμμοραγεί…
Το νιώθεις στον αέρα που αναπνέεις.
Το νιώθεις στο κορμί σου που βαραίνει.
Το νιώθεις τις νύχτες, λίγο πριν σε πάρει ο ύπνος.
Τίποτα δεν είναι πια το ίδιο.
Μια εποχή που σε τρομάζει.
Δεν ξέρεις από πού να πιαστείς.
Τα πόδια σου δεν πατάνε πιά γερά στη γη.
Κοιτάζεις ψηλά για ένα καλύτερο αύριο.
Ένας κόκκινος ουρανός μας στοιχειώνει.
Ένα θλιμμένο ηλιοβασίλεμα ξεπροβάλλει…
Ομίχλη και καταχνιά.
Τα φώτα έχουν σβήσει.
Σιωπή…
Προσπαθείς ν’αφουγκραστείς τι απέμεινε.
Έναν λόγο να συνεχίσεις να παλεύεις.
Μια αιτία και μια αφορμή.
Πετάς από πάνω σου τη λάσπη και συνεχίζεις να προχωράς.
Μια χαραμάδα αχνοφαίνεται στο βάθος.
Κι ένα παιδί,στην άκρη του δρόμου,κάθεται σκυφτό και σε κοιτάζει.
Τώρα το ξέρεις…
Ο κόσμος άλλαξε…
LoveLetters