Γράφει η Λίνα Παυλοπούλου
Συγγνώμη…
Γιατί να είναι τόσο δύσκολο να πεις συγγνώμη;
Γιατί αυτή η λέξη με δυσκολία να προφέρεται;
Δε μιλάω για εκείνο το χειριστικό συγγνώμη που προφέρουν τα χείλη και μετά ξανακάνουν τα ίδια, μα την ειλικρινή συγγνώμη που βγαίνει απ’ την καρδιά.
Μου λες την περιμένεις να στην πουν. Η άλλη, ο άλλος, οι άλλοι, ποτέ όμως ο εαυτός σου σε σένα.
Και συνεχίζεις να θυμώνεις και να σφίγγεις τα δόντια.
Να περιμένεις να σε αναγνωρίσουν, να σου πουν ότι σε αδίκησαν, ότι σε πόνεσαν.
Περιμένεις για να ανακουφιστείς, για να γιατρευτείς, αλλοίμονο πώς την περιμένεις για να ξαναχαρείς!
Λυπάσαι. Μένεις εκεί, στη λύπη και περιμένεις…
Κι εγώ σου λέω πως αυτό που περιμένεις, μπορεί να μην έρθει και ποτέ.
Γουρλώνεις τα μάτια, δεν αντέχεις ούτε καν να το ακούς.
Αντέχεις να περιμένεις και δεν αντέχεις να χάνεις τη ζωή σου περιμένοντας.
Αντέχεις την αναμονή, αυτή που άφησες να χτίσει μέσα σου τείχη, για να μην ξανανιώσεις, για να μην ξαναπληγωθείς.
Και έμαθες έτσι να πληγώνεις εσύ τον εαυτό σου, ολοένα και περισσότερο, κάθε μέρα και λίγο ακόμα, απλά περιμένοντας.
Και η ζωή σου περνάει κι εσύ περιμένεις βουλιάζοντας στη θλίψη…
Δεν ζεις! Περιμένεις, κάτι που έχεις φανταστεί, κάτι που αν δεν το δώσεις όμως εσύ στον εαυτό σου, δεν πρόκειται να στο δώσει κανείς.
Ζητάς τη συγγνώμη αλλά αρνείσαι εσύ ο ίδιος να τη δώσεις στον εαυτό σου!
Συγγνώμη, την οφείλεις πρώτα στον εαυτό σου!
Μην την περιμένεις απ΄έξω.
Αν δε σε συγχωρέσεις, δεν θα σε αγαπήσεις.
Και αν δεν σε αγαπήσεις, δεν θα σε συγχωρέσεις.
Και το ξέρω μάτια μου, εδώ και πολύ καιρό δεν σε χωρά ο τόπος, γιατί δεν σε (συν) χωρά ο ίδιος σου ο εαυτός!