Γράφει η Κωνσταντίνα Τρεπεκλή
Όταν σε είδα για πρώτη φορά, δεν πίστευα ότι στη συνέχεια θα καθόμουν εδώ, τώρα, να σε σκέφτομαι συνεχώς. Δεν πίστευα ότι θα αποκτούσα τόσο έντονα συναισθήματα για σένα. Αλλά ακόμη κι αν ήξερα, δεν θα άλλαζα τίποτα.
Μπορεί να χω κλάψει αρκετές φορές για σένα, αλλά όταν βρισκόμουν δίπλα σου, ήμουν ευτυχισμένη. Ήσουν ο μόνος που νοιαζόταν για το πως πέρασα την ημέρα μου, τι έκανα, τι με νευρίασε και τι με έκανε να χτυπηθώ από τα γέλια. Έδειχνες ενδιαφέρον ακόμα και για κάτι ασήμαντο. Μου άρεσε να σου μιλάω, έτσι ένιωθα πως όλα έφευγαν από μέσα μου κι αυτό γινόταν μόνο σε σένα. Βλέπεις, ήσουν ξεχωριστός. Ακόμα συνεχίζεις να είσαι. Δεν υπήρχε στιγμή που θα μπορούσα να βαρεθώ μαζί σου, πάντα βρίσκαμε κάτι να πούμε, ακόμα κι αν είχαμε συζητήσει τα πάντα.
Καθώς περνούσε ο καιρός, εμφανίστηκαν εντάσεις. Κάθε φορά εγώ να νευριάζω, να λέω πράγματα που δεν εννοώ, κι ύστερα να τα παίρνω πίσω. Γινόμουν ανυπόφορη και σπαστική, κι όλα αυτά επειδή δεν ήθελα να σε χάσω. Δεν είχα καταλάβει ότι έκανα τα πράγματα χειρότερα, κι ότι έτσι, υπήρχε μεγαλύτερη πιθανότητα να φύγεις από δίπλα μου.
Κάθε φορά μου έλεγες τα ίδια λόγια: “Θα τα καταφέρουμε, όσο υπάρχει η αγάπη ανάμεσά μας”. Και εγώ αναρωτιόμουν, αν όντως η αγάπη που αισθανόμασταν ήταν αρκετή ώστε να μας σώσει από την καταστροφή. Ώρες καθόμουν να μετρώ τους τσακωμούς, μα κάπου το έχανα. Κάθε φορά να χωρίζουν οι δρόμοι μας για λίγο και μετά να είμαστε μαζί σαν να μην είχε γίνει τίποτα. Στην αρχή να είναι όλα καλά και στην πορεία να διαλύονται όλα.
Έχω καθίσει αρκετές φορές να αναρωτιέμαι αν σε όλο αυτό το μεγαλύτερο φταίξιμο το ‘χα εγώ. Κατηγορούσα τον εαυτό μου που δεν ήμουν αυτό που πραγματικά σου άξιζε. Γκρίνιαζα, νευρίαζα, φώναζα. Όλα αυτά όμως εκδήλωναν τον φόβο που έκρυβα μέσα μου.
Αυτός ο φόβος έγινε σύντομα πραγματικότητα. Ήρθε το οριστικό τέλος και με έριξε για τα καλά κάτω. Δεν υπήρχε στιγμή που να μην νοσταλγούσα τις στιγμές μαζί σου, τα φιλιά σου και αυτές τις ζεστές αγκαλιές που μου έδινες συνεχώς.
Κατάλαβα όμως πως ήμασταν δύο διαφορετικοί άνθρωποι, κι είτε το ήθελα είτε όχι, δεν μπορούσαμε να είμαστε μαζί. Η σχέση μας μπορεί να είχε υπέροχες στιγμές και χαρές αλλά δυστυχώς υπερισχούσαν οι εντάσεις. Αν μέναμε κι άλλο, μπορεί να ακολουθούσαν χειρότερες στιγμές κι εγώ δεν θέλω να σε θυμάμαι έτσι. Θέλω να σε θυμάμαι σαν εκείνον, τον ξεχώριστο άνθρωπο, που με έκανε να νιώσω την σημασία της αγάπης.