Γράφει η Ζωή Τριανταφυλλοπούλου
Έχω μέσα μου ένα μικρό παιδί, ένα κοριτσάκι αλλοπαρμένο που πιστεύει στα παραμύθια, φαίνεται ήσυχο αλλά η καρδιά του είναι άγρια θάλασσα γιατί αδημονεί για τις μεγάλες αγάπες, τους ειρηνικούς κόσμους, τα φαρδιά πλατιά χαμογελαστά πρόσωπα και δεν τα βρίσκει.
Ένα παιδί που ηθελε να μάθει να ακούγεται, να βλέπεται όπως εκείνο νιώθει τον εαυτό του και τον κόσμο όταν κλεινόταν σε ένα δωμάτιο και άκουγε μουσική και εγραφε σκέψεις για ώρες. Ένα κορίτσι που η ζωή την έμαθε να μη ζητά, να μη διαμαρτύρεται γιατί φαίνεται να υπάρχει άλλο σχέδιο εξέλιξης από τη δική της εννοούμενη καλοπέραση.
Εχω μέσα μου μια μάνα, τη μεγάλωσα εγώ, την προστάτευσα, την ήθελα αλλιώτικη, την είχα ανάγκη για φίλη, στήριγμα και υποστηρικτή άνευ προδιαγραφών αλλά δεν μου έκανε τη χάρη ποτέ, πως θα μπορούσε άλλωστε αφού ούτε η ίδια ήξερε ποια ήταν.
Τα μάτια της εσταζαν γλύκα, ο κόσμος όλος τραπέζι στρωμένο, η δικαίωση της τροφής αιτιολόγηση ύπαρξης και το μυαλό αποδημητικο πουλί που κάποια στιγμή δεν άντεξε τον κόσμο του πρέπει και του υπηρετείν και την κοπάνησε σε άγνωστη κατεύθυνση χωρίς να με αποχαιρετήσει.
Εχω μέσα μου και έναν πατέρα, τυπολατρη μέχρις εσχάτων, του φαίνεσθαι και της κοινωνικής εικόνας ενός αναρριχόμενου μικροαστού. Που στρογγυλοκάθισε σε μια θεσούλα δημοσίου που βρήκε μια σύντροφο πρόβατο να φτιαξει οικογένεια γιατί ετσι του έμαθαν ότι επρεπε να κάνει, που ακόμη και μέχρι που άφησε τη σάρκα του έβλεπε πολύ περισσότερο τον εαυτό του και τη ρουτίνα που είχε φτιάξει για να παροπλίζεται πίσω της από οποιονδήποτε άλλο.
Κάποιον που τελικα δεν ξερω αν μπόρεσε να αγαπήσει πραγματικά χωρίς της λογικής του το μέτρο, χωρίς το ξύλινο λόγο που εξηγούσε τα πάντα με τα δικά του μέτρα για τη ζωή και παρίστανε ως υπεράνω όλων το Σωτήρα των γύρω του!
Έχω μέσα μου μιαν αγάπη, απόκοσμη σχεδόν γιατί μόνιμα στη φαντασία μου τρέχει σε θάλασσες και στεριες, σε δρόμους για ένα μαζί χωρίς πολλά λόγια αλλά με ματιές γεμάτες νόημα, με αγκαλιές πελώριες και σφιχτες στο κλείσιμο τους, στο κρακ που μέσα σου ακούγεται όταν όλα τα κομμάτια σου κουμπώνουν στη θέση τους, στο λημέρι ασφαλειας τους με σένα πιο παρόντα από ποτέ.
Που το μαζί ορίζεται και από τη δική σου καλύτερη εξέλιξη. Που ο θαυμασμός, η εμπιστοσύνη κι η πλήρης αποδοχή φτιάχνουν έναν υπέροχο ιστό που δεν σε εγκλωβιζει αλλά σε ντύνει με πανοπλία σχεδόν για τα δύσκολα…
Έχω μέσα μου κι εσένα τον ιδανικό ένα, στο ύψος της κουμπωμένης παραπάνω αγάπης.
Που ενώ ξέρω πως δεν εμφανίζεσαι, δεν μπαίνεις πουθενά στο τώρα μου, εγώ σε κρατώ μέσα μου βαθιά γιατί χρειάζομαι το ιδανικό σου για να θυμάμαι πως είναι όταν είσαι εκεί που πραγματικά αγαπάς!
Έχω μέσα μου μια γυναίκα που όλα αυτά τα έκανε τη σφαίρα του κόσμου της. Που άλλοτε κυλά μαζί της σαν να κρατά ένα πολύχρωμο τόπι, χαλαρώνει κι αφήνεται στη στιγμή κι άλλοτε, πιο συχνά, την κλωτσά, την ξορκιζει, τη νιώθει πέτρινη γιατί τη δοκιμάζει συνεχώς και την αναγκάζει με το υλικό της να χτίζει κάστρο γύρω της!
Πολλά έχω τελικά, πολλά είμαι όμως;
Ισως το μόνο που δεν έχω είναι η δική μου άνευ όρων αγάπη.
Για όλα τα έχω και δεν έχω μου.
Γι’ αυτό το θησαυρό εμπειριών κι απωλειών που με κάνουν αυτό που καθημερινά ξυπνά, προχώρα και είναι εδώ πάνω μαζί σου και μοιράζεται σκέψεις, αράδες και συναίσθημα…
Είμαι όμως εδώ, παρούσα, απούσα ή και κρυμμένη ενίοτε. Είμαι αυτή που είμαι, γίνομαι ό,τι περισσότερο επιθυμώ και σκέφτομαι.
Με όλα τα έχω μου και τα δεν τους.
Αλήθεια εσύ, έχεις μετρήσει ποτέ τα έχω σου;
Μέτρησε τα τώρα που χαλαρά ίσως κάνεις διακοπές. Κάνε ένα δικό σου μικρό ταμείο…
Και μετά βρες το είναι σου. Τι είσαι και τι θες να γίνεις…
Κι αγάπησε το. Πολύ…
Για να κλείσουμε τούτο τον περίεργο Αύγουστο αλλιώς.
Στην αγάπη για ο,τι είσαι, για ο,τι κουβαλάς και γίνεσαι. Με ο,τι έρχεται…
Λίγο το ‘χεις;