Γράφει η Ηρώ Αναστασίου.
Πάνε χρόνια που έπαψα να παραμυθιάζομαι.
Κι εγώ η τρελή έφαγα το παραμύθι σου πως θα κάναμε μια όαση μαζί.
Έλεγες τόσα λόγια και εγώ έντρομη σ’άκουγα και απορούσα με τον εαυτό μου που τα πίστευε.
Ίσως κατά βάθος ήθελα να πιστέψω το παραμυθάκι.
Θά’ρθεις κάποτε και τότε δεν θα με βρεις.
Δεν θα βρεις ποτέ το κορίτσι που αγάπησες.
Θα με γυρέψεις αλλά, θα βρεις ένα φυλλαράκι που έπεσε σε ένα φθινοπωρινό απόγευμα.
Θα ρωτήσεις αν με είδανε, αλλά κανείς δεν θα αποκριθεί.
Δεν υπάρχει γέλιο, δεν υπάρχει φωνή εδώ πια.
Τα τραγούδια σώπασαν και οι λέξεις γδέρνουν τον ουρανίσκο μου.
Μιλώ μα δεν ακούγομαι, σωπαίνω κι όλα γύρω μου φωνάζουνε.
Δεν θέλω να πονώ, δεν θέλω να φοβάμαι, δεν θέλω να πονώ, δεν θέλω να θυμάμαι.
Κι ας φοβάμαι κι ας λυπάμαι την ύστατη στιγμή της λησμονιάς σου.
Αέρας να φυσήξει απλά για να ξεχάσω τ’ όνομά σου, να πάρει την μορφή σου απ’την ψυχή μου.
Να πάρει το άρωμα που πότισες στα όνειρά μου.
Να πάρει και την κραυγή που βγαίνει κάθε μέρα απ’την καρδιά μου.
Θά’ρθεις κάποτε και το μόνο που θα αντικρίσεις θά’ναι το κορίτσι που δεν αγάπησες, αυτό που πλήγωσες βαθιά.
Και ποιος ήρθε να δει αυτήν την δυναμική γυναίκα όταν κλαίει, ποιος ακούμπησε πάνω στον πόνο της;
Κανείς.
Όχι γιατί δεν υπάρχει αλλά γιατί δεν τον αφήνει.
Μόνη της έμαθε να μοιρολογάει τον πόνο της, μόνη της να γλύφει και να γιατρεύει τον καημό της.
Γιατί έχει μια δύναμη που δεν την κατάλαβες ποτέ.
Είναι η δύναμη της ψυχής της, αυτής που άντεξε και έμαθε να αντέχει πολλά.
Αυτής που δεν αφήνει κανένα και τίποτα να την γκρεμίσει.
Αυτής που νόμιζε ότι την αγάπησες!