Γράφει η Άντζελα Καμπέρου
Κι αν ποτέ δεν σε αγκάλιασα,
αν ποτέ μου δεν σε φίλησα,
αν όλα εκείνα τα όνειρα τα έκανες μονάχος σου,
σε παρακαλώ συγχώρεσέ με.
Αν ποτέ δεν ένιωσες την αγάπη μου,
αν βάδιζες μονός τα βράδια σου,
αν ήμουν στην ζωή σου χωρίς να είμαι,
σε παρακαλώ συγχώρεσέ με.
Είναι που κουβαλάω μαζί μου πάντα την ανασφάλειά μου, γιατί με προστατεύει από τις μαχαιριές.
Είναι που τον πόνο μου τον έκανα ασπίδα μου, να αντικρούει ότι μπορεί, για να μην πληγωθώ ξανά.
Είναι που η καρδιά μου κάποτε είχε τόσο πολύ χώρο, μα τώρα στένεψε, έγινε μικρή, πολύ μικρή, χωράει μόνο τον εαυτό μου.
Και ξέρω πως ακούγεται εγωιστικό και άσχημο, μα σε παρακαλώ, συγχώρεσέ με.
Ήξερα πολύ να αγαπώ, μα κάπου στον δρόμο ξέχασα τον τρόπο.
Κάπου στον δρόμο, έχασα τον σκοπό μου, την πίστη μου.
Αν δεν σε αγκάλιασα ποτέ, δεν ήταν γιατί δεν ήθελα. Ήταν γιατί φοβήθηκα, γιατί δείλιασα, γιατί για μια φορά και εγώ έβαλα εμένα πρώτα από όλα.
Αν δεν σε αγκάλιασα ποτέ, θα σε αγκαλιάσω τώρα, τώρα που βρήκα ξανά τον λόγο να αφήνομαι, να ανοίγομαι, να δίνομαι.
Αν δεν σε αγκάλιασα ποτέ, επίτρεψέ μου να το κάνω τώρα.