Γράφει η Νατάσσα Σπύρου
Αν μου ζητούσαν να κάνω έναν απολογισμό από όσα ζήσαμε μαζί θα είχα να θυμηθώ πολλά. Μια σχέση έντονη όπως οι ξαφνικές καταιγίδες που σε ταράζουν στην μέση της νύχτας, μια σχέση που όμοια της δεν θα μπορούσα να φανταστώ ποτέ πως θα είχα. Όλα και τίποτα, όλα και τα πάντα! Σχήμα οξύμωρο θα μου πεις. Ναι, όμως μόνο έτσι θα μπορούσα να περιγράψω ότι ζήσαμε.
Μια σχέση που ακροβατούσε σε τεντωμένο σχοινί χωρίς δίχτυ ασφαλείας από την αρχή ως το τέλος. Πολλές οι φορές που έλεγα θα φύγω μα δεν έκανα βήμα μακριά, πολλές οι φορές που είπες τέρμα μα λίγα βήματα πριν τον τερματισμό γυρνούσες πίσω. Σαν να μας έδενε μια αόρατη κλωστή που ενώ και οι δύο θέλαμε να την κόψουμε πάντα μας τύλιγε δυνατά, και όσο περνούσε ο καιρός γινόταν όλο και πιο σφιχτή γύρω μας.
Και συνεχίζαμε να ακροβατούμε μεταξύ φθοράς και αφθαρσίας, μεταξύ αγάπης και μίσους, μεταξύ χαράς και λύπης, μη ξέροντας πότε θα πέσουμε από το τεντωμένο σχοινί. Το μόνο σίγουρο ήταν πως το τέρμα το είχαμε φανταστεί μαζί έστω και αν παίρναμε ξεχωριστές διαδρομές στη πορεία. Κάναμε μια συμφωνία μυστική. Θα αφήναμε άγραφη την τελευταία σελίδα της δικής μας ιστορίας.
Και το πλήρωμα του χρόνου ήρθε, και η αόρατη κλωστή που μας έδενε άρχισε να τεντώνει γύρω από τα κορμιά μας, και να μας πονάει, να μας ματώνει, και εμείς ανήμποροι να κρατηθούμε και να ισορροπήσουμε μαζί.
Αφήσαμε τα χέρια μας ελεύθερα… και τώρα; τι; Πως; Πόνος, σιωπή, δάκρυ, αλλά και μια αίσθηση λύτρωσης.
Δεν ήμουν για σένα αυτό που λέμε η σιγουριά σου. Δεν ήσουν για μένα αυτό που λέμε το λιμάνι μου. Βρεθήκαμε να ζήσουμε έναν έρωτα για να ξεπληρώσουμε χρωστούμενα στη μοίρα. Γιατί ήταν μοιραίο να βρεθούμε και τα χρωστούμενα πολλά, που θα χρειαστεί να με βρεις σε πολλές ζωές ακόμα για να ξεπληρωθούν.
Κάνοντας λοιπόν τον απολογισμό μου, έχω να πω σ’ ευχαριστώ.. που μ’ έμαθες να ζω χωρίς τη σιγουριά μου, να ζω τη στιγμή χωρίς να σκέφτομαι το αύριο, που έμαθα να είμαι δυνατή. Μα το καλύτερο δώρο που μου έκανες δεν το ξέρεις ακόμα. Είναι αυτή η άγραφη σελίδα που αφήσαμε για το τέλος.
Πιστεύω να πήρες και εσύ κάτι από μένα. Να έμαθες πως είναι στα αλήθεια να αγαπάς και να έχεις θέληση για ζωή. Και αν στον δρόμο της ζωής σου βρεις εμπόδια απλά χαμογέλα και θυμήσου εκείνο το κορίτσι με τα άσπρα που σε πήρε μια μέρα από το χέρι και ζήσατε έστω για λίγο κάτι πολύ!
Δίνουμε ραντεβού λοιπόν στο τέρμα. Εκεί θα με περιμένεις να γράψουμε την τελευταία σελίδα. Θα σου δώσω το σύνθημα που μόνο εμείς ξέρουμε για τον τερματισμό , θα μου κρατήσεις το χέρι και θα τον περάσουμε μαζί. Στην αιωνιότητα..