Γράφει η Στέλλα Γρηγοροπούλου
Ένωσα τα δυο μου δάχτυλα για να δώσω ρυθμό στο τραγούδι που τόσο αγαπώ και ξάφνου βρέθηκα να κάθομαι σε μια κουνιστή πολυθρόνα κοιτώντας τον ουρανό, ψάχνοντας κάτι που να μοιάζει με εσένα.
Εσένα, τον μοναδικό που έλεγα που ακόμα λέω μα είναι σαν να μην με άκουσες ποτέ, σαν να μην ήθελες να ακούσεις, σαν να φοβόσουν πως αν αφηνόσουν κάτι θα σε έπαιρνε από το λαβύρινθο που μπήκες για να μείνεις για πάντα.
Ένα δικό σου πάντα που θα στο χαλούσα, θα στο χαλούσα παρόλο που με έβαλες μέσα του εσύ.
Δεν το ήξερες, δεν ήξερες γιατί δεν πίστεψες πως θα μπορούσε να συμβεί και ακόμα αναρωτιέμαι γιατί με άφησες να μπω, γιατί δεν μου έδινες μια να πέσω, να σπάσω τα φτερά μου πριν όλα γύρω μου, μέσα μου γίνουν χρωματιστά και πάρω ελπίδα για το αύριο, για εσένα που ήρθες να με πάρεις από εκείνη εκεί την άδεια, ίδια, συνεχόμενη ζωή.
Ένα συνεχόμενο γιατί μαζί με μια πίκρα που δεν μπορεί να μείνει για πολύ, μόνο για λίγο μένει και φεύγει και μένει η γλύκα σου, εσύ, ό,τι ομορφότερο έχει μπει μέσα μου, έστω και έτσι, έστω και αν δεν ήξερες ποτέ που πήγαινες, έστω και αν τελικά σε κράτησε εκείνος ο λαβύρινθος για πάντα.
Έστω!